In geval van nood

Als je in de puree zit, komt er meer puree, dat weet ik inmiddels wel. Van alle kanten vliegen de empathie en steun me tegemoet. Maar de pan met puree pruttelt. We moeten nu echt naar de dierenarts. Dat doe ik met een rillend hondje van ruim tien jaar. Een gevoelig tiepje dat als puppie bij mij kwam, heel vanzelfsprekend. Wij hoorden bij elkaar, zodra ik hem in mijn handpalm ophaalde van de fokker. Zo lief zat hij meteen naast me, met zijn warme buikje en de antenne op zijn billen.
De dierenarts is kordaat: “U bent niet de enige in de schuldhulp, ik zal u matsen, we houden het kort.” Vervolgens wurmt ze een wattenstaafje zijn neus in, maar mijn hondje verandert in een gillend bijtbeest. De assistente snoert een blauwe band om zijn bek. Wiedes protesteert en voor het eerst in ons leven huilt hij. Ik krimp ineen, en kijk weg naar het computerscherm waarop de gegevens van Wiedes prijken. Nooit ziek geweest, maar inmiddels kwakkelt hij een jaar met snot en gereutel, ondanks diverse antibioticakuren. Daarom maakt de arts een swap voor het lab, in de hoop dat we op een goedkope manier de oorzaak opsporen. Dat snotteren. Misschien huilt hij met ons mee; veel dingen noem ik hier maar niet, om mezelf en anderen te beschermen. Maar nu ik als Financiële Loser geregistreerd sta, word ik regelmatig zo benaderd.
Kijk, daar komen dan de dromen weer: over een ecologisch lapje grond met een paar dieren. En een paar vrienden. Ik wil weg. Weg van de wetten die me insnoeren, net als de muilkorf rond Wiedes’ bek. Hij piept nog eens.
En dan mijn eigen groenten. Mijn eigen toko runnen, zonder een verdedigingslinie te hoeven aanleggen, wanneer er weer een motie van wantrouwen op de mat ligt. In deze competentiegerichte (modewoord) maatschappij ligt de bewijslast voor onschuld steeds meer bij jezelf; dus bewaar ik overal printjes en kopietjes van. Kijk dan, ik deug best, als mens. Een vriendin zegt: “Over twee jaar ben je klaar. Wie het laatst lacht, lacht het best, Marinetje.”
Ja, twee jaar. Dat is niks, op een mensenleven. Maar voor dit hondje wordt het misschien de eeuwigheid.