in de buik van de kerk

Waarom gaan mensen op pad. Omdat ze zich thuis vervelen. Wat doen ze buiten de deur. Kijken naar, denken aan, en vooral praten over andere mensen, vermomd in hun interessante bezigheden. Ik ook; ik bezocht gisteravond een jazzconcert in een oud kerkje hier in de buurt. De wandeltocht erheen was hels, gezien de tropische temperaturen. De kleine begraafplaats rond de kerk bracht me in een betere stemming; zij daaronder hebben tenminste koelte en: eeuwige rust! In de buik van de kerk klonken even later vijf saxofoons onder leiding van Dick de Graaf. De kerkstichting had het vaste publiek weten te lokken. Veel grijs haar en crèmekleurige blousjes. Een welwillend gezelschap van deftige ouderen, met een enkele kleindochter aan de arm. We zaten in de kerkbankjes, zelfs binnen de dikke kerkmuren was het plakkerig warm. Er kwam een arrangement van Frank Zappa. De spreekstalmeester verontschuldigde zich bijna. Achter me klonk al enige tijd op gedempte toon een vriendinnengesprek.
‘Dus die man laat haar wel vrij?’
‘Ja, tot nu toe gaat het goed. En je weet hoe eigenzinnig ze is.’
‘Nou, dat ze dan toch weer een man heeft weten te vinden.’
‘Voorlopig wonen ze niet samen.’
‘Dat kan zij ook beter niet doen.’
‘En ik zei nog tegen haar… pas deze keer goed op jezelf.’
‘We hebben het toch over die vrouw die uitzicht over De Plas heeft?’
‘Ja, dat hoekappartement.’
‘Inderdaad, die vrouw.’
‘Ze zoekt ze wel steeds uit.’
‘Het zit natuurlijk ook in haar.’
‘Die mannen vinden dat wel lekker. Ze kookt voor hen, ze verzorgt ze helemaal. En dan worden ze lui.’
‘Ze zou eens bij zichzelf te rade kunnen gaan. Waarom ze dat soort types aantrekt.’
‘Dat doet ze misschien al.’
‘Wat. Nadenken? Zij?’
‘Jawel. Dat doet ze heus. Maar ze zoekt ze toch steeds weer op.’
‘Ja, ze zoekt steeds weer een man. Ze zoekt het op.’
Aan het eind van het concert bogen de dames zich minzaam naar mij: ‘Een hele zit, nietwaar, mevrouw?’
Ik knikte. ‘Inderdaad, een hele zit.’
Vliegensvlug verlieten ze de kerk. Wij applaudisseerden verder, totdat de vijf saxofonisten nogmaals het podium betraden. Een toegift kregen we: opnieuw de bewerking van Summertime, van Gershwin. Maar de dames achter me keerden niet meer terug.