Het is een psychoanalytisch feit dat ouders de neiging hebben hun kinderen op te zadelen met hun niet-geleefde-leven. Zo kweken we kinderen die omvallen van faalangst, schuldgevoel of wereldvreemdheid. Trouwens, niet perse in die volgorde. In de film Il papa di… gaat de puber Giovanna wankelend door het leven, in het wereldbeeld dat zij lelijk is, omdat haar ouders ongelukkig getrouwd zijn; ze ziet als kind hoe haar moeder een romance heeft met de buurman. Dit besef leidt tot een familiedrama met een lijk en een gesticht, waarbij vreemd genoeg alles toch goed komt. Jaren later, uiteindelijk: wanneer de ouders hun leven alsnog zelf geleefd hebben, dankzij hun gekke Giovanna.
Il papà di Giovanna