ik blaas blauwe bellen voor je

Ik zag vanmiddag de jeugdfilm Kauwboy. Internationaal bekroond, en ik begrijp waarom. Mijn zoon van 11 echter niet. Ook dat begrijp ik. Want Kauwboy is complex. Kauwboy is een film met veel psychologie, voor volwassenen, voor droevigen en de eenzamen, voor hen die het hart omklemmen, in de hoop dat het nooit weer zal breken. Niet nog eens splinters, weerhaken, of al die kromme zinnen zonder lieve bochtjes, zonder wiegeliedjes, zonder kusjes en spinragdun slaapgefluister. Dus… Kauwboy gaat over verdriet dat geen kant op kan in een armoedig arbeidershuisje met een benauwend achtertuintje. Het gaat ook over de agressie die dat brengt: de verscheurdheid tussen de sprakeloze vader en de hunkerende zoon. Ik moest soms denken aan de evenzo rauwe film Rosetta, waarover ik in de zomer van 2010 schreef. Waar is de moeder? Volgens het jochie is ze op reis, om op te treden met haar bandje. Vader en zoon achterlatend in een troep, een wanorde, een onuitgesproken desperaatheid die zo beklemt dat ik tot slot de tranen maar laat stromen. Net als de rest van de bezoekers; vooral de moeders huilen. We voelen allemaal het oneerlijke drama in Kauwboy. Die jongen die de hele dag alleen speelt, en de wassen draait met afwasmiddel. Die zich ontfermt over een jong kauwtje. De lompe vader, een bullebak. Een spannend meisje, in het sportteam, met wie hij kauwgombellen blaast. Blauwe bellen, die alleen zij zo kan blazen. Voor hem. Dit zou liefde kunnen worden, als ze beide achter hun onzichtbare grenzen van pijn en moeite blijven. Als ze elkaars rotwereld accepteren. Maar. Op een dag vergist het meisje zich hopeloos, wanneer ze zegt: “Jouw moeder. Die is niet op reis. Die is dood.” Kauwboy wordt razend, zoekt ruzie, wordt onhandelbaar, lastig. En zo lief. Wanneer hij in zijn uppie een appeltaart bakt in de keuken, voor de verjaardag van zijn moeder. Net alsof. Een taart bakken betekent feest. Met slingers door de kamer. En een verjaarslied. Maar een vader. Die zijn hart verliest… en ontploft.