hondengeslobber

Vandaag bracht ik Slobbersaus voor mijn hond mee, met de weekboodschappen. Het klonk wel oké. En het label op de fles vertelde enthousiast: een verrijking van de maaltijd van uw huisdier, boordevol vitaminen en essentiële mineralen. Na opening drie maanden ongekoeld houdbaar. Dat geeft te denken. Toch kocht ik het spul, in de senior-variant. Want mijn hond wordt oud. En onlangs werd hij bij het oversteken aangereden. Plotseling was de dood heel dichtbij. We realiseerden ons dat Wiedes er op een dag niet meer zal zijn. En dus ook zijn brokken niet. Noch deze fles Slobbersaus. Een collega vertelde deze week hoe het is, sinds het overlijden van de hond: het vroege rondje, ’s morgens voor dag en dauw, valt weg. Overgebleven stukjes brood gaan linea recta naar de vuilnisbak. Knuffels willen eruit, maar raken kant noch wal… Een hond vervult stille wensen in ons leven. De mijne is maatje, zakdoek bij bitter verdriet, zwijgende partner in crime, meelevend loungekussen, tennisbalvreter, kindonvriendelijk wezen, neurotische piekeraar, sinds deze week panisch voor heimachines omdat ze een permanente vuurwerkbeleving creëren, en eh… hij doet het al jaren goed op droge brokken. Dus kom, we verwennen hem met Slobbersaus. Je doet een eetlepel over de brokken. Even roeren. Klaar. Ik zette de bak voor Wiedes neer. Hij sloop er met verstopte staart naartoe. Ging voor de bak liggen. Snuffelde. Keek mij onzeker aan. Ik maakte eetgeluiden. Waarschuwingsgeluiden: ‘Daar komt de poes, hoor, pas op, eten, eten!’ En we hebben niet eens een poes. Daar komt ze, hoor! Wiedes keek weer naar de bak. Likte aan een vochtige slobberbrok. Uiteindelijk, na minutenlang talmen en de keuken in en uit lopen, heeft hij besloten mij een plezier te doen; brokken opeten. Met gele saus vol vitaminen. Rijk van smaak. Hond totaal van slag. Vies luchtje rond zijn bek. Saus gaat de houdbaarheidsgrens niet halen.