Mevrouw L. zit er altijd troosteloos bij; doodmoe, somber, zwaar behoofddoekt. Naast haar zit meneer A, ook uit Marokko. In de pauze, als hij buiten een sigaret rookt, zegt ze: ‘Juf, mag ik eerder weg? Veel familie op bezoek.’ Haar ogen krijgen een andere blik.
‘Alleen maar familie?’ vraag ik terloops.
Ze begint te giechelen. ‘Ik heb vriend… Maar hij daar mag niet weten,’ en ze wijst naar buiten. ‘Ik ben gescheiden, mag niet praten,’ legt ze uit. ‘Anders zegt iedereen: hoer.’
We kijken allebei naar de grond.
Haar spreekvaardigheid stijgt plotseling naar niveau 2. ‘Mijn vriend, mijn vriend… is echt lief. Kijk, zodra ik thuis ben: deze kleren uit. Ik heb alles! Makeup, hoge hakken, mooie jurk. Maar kan niet hier.’ En ze werpt nog een veelzeggende blik naar buiten, waar meneer A. nietsvermoedend zijn sigaret rookt.
‘Ga maar gauw naar je familiebezoek,’ zeg ik. We kijken weer naar de grond. Sommige geheimen zijn internationaal.
Marinet Haitsma
taaldier, juf, macrobio-kok