het meisje, de tuin, en de dood

Al jarenlang maak ik ’s zomers een toeristisch rondje Rotterdam, en doe alle verplichte nummers: Spido, Diergaarde, Midgetgolf, Pannenkoekenboot, Euromast. Deze keer besloot ik naar Trompenburg te fietsen. Ik zeg het beschaamd: in de 30 jaar dat ik hier woon, heb ik deze tuin nooit bezocht. Tijdens mijn fietstocht over de Boezemlaan passeerde ik Begraafplaats Crooswijk, en besloot straks, op de terugweg, het graf van mijn vader te bezoeken. Sinds zijn overlijden twee jaar geleden ben ik daar één keer geweest. Zijn rustplaats was slechts herkenbaar door een verregende foto op A4 in een insteekhoesje: zo belangrijk was de grote kunstenaar kennelijk voor zijn geliefden.
Nu ik langs het kerkhof fietste, besefte ik hoeveel er weer veranderd is. Het einde van mijn financiële perikelen heeft hij niet meegemaakt – net zo min als het proces trouwens. Hij vond dat ik het zelf maar moest uitzoeken, en er vooral niet over bloggen, in verband met ons imago. Het betekende een definitieve breuk. Op de dag van zijn overlijden prevelde ik zacht: jouw tijdperk is voorbij, jij kan mij nooit meer pijn doen.
Ik racete voorbij de begraafplaats, vol in de zon en vol in het leven, en bedacht dat er maar één manier is om verzoening te krijgen met onze geschiedenis; voelen hoe we allemaal in hetzelfde schepnetje zitten, druk spartelend, en we hebben alleen maar dit leven, zowel voor de pogingen als voor het resultaat. Hoe ongelukkig pakt dat soms uit. Ik hou niet van verheerlijking van de doden – dit was geen prettige man, voor zijn kinderen helemaal niet. Maar het besef van dat ene leven, dat schepnetje waarin we krioelen, ook falende ouders… biedt ruimte voor mildheid.
In de tuinen van Trompenburg was het heerlijk dwalen. Kruidige geuren omringden me op de paadjes. Achter elke bocht wachtte een verrassing; een prieel, bruggetje of geheim kronkelpaadje naar het donker. Ik bewonderde de cactustuin, en de shiitake-kwekerij van oude eikenstammen. Er was drukte van moeders met huppelende kinderen, felgekleurde schepnetten in de aanslag vanwege hun speurtocht. Een enkele keer schoof een oudere heer voorbij, in gedachten verzonken. Op een bankje rustte ik uit. Een uurtje later fietste ik via de Oostzeedijk naar het centrum, voor een ijsje. Toen ik daarna thuiskwam, dacht ik: ach, helemaal vergeten naar het kerkhof te gaan.