het hart van de MRI

Ik kreeg een MRI-scan, van mijn hoofd. Mijn KNO-arts wil weten hoe het zit met mijn cochlea, beter bekend als binnenoor of slakkenhuis. Ik wil het nu ook weten, hoe het zit, met mij, daarbinnen. Plaatjes op internet tonen een perfect gevormd slakkenhuis, met duizenden trilhaartjes, verbonden aan zenuwtippen, en al die uiteindjes en gangetjes en bochtjes leveren tezamen een mooi, vol geluid op. Maar niet bij mij. Sinds enkele maanden weerklinken in mijn slakkenhuis slechts hoge schelle tonen. Soms hoor ik mijn voetstappen op straat niet, en schrik ik van mijn eigen loop. Misschien word ik echt doof. Dat zei de KNO-arts niet, maar ik zag haar peinzen, na de gehoortest, die ik blijmoedig in stilte doorstond. “Hm. Een gehoorverlies van 30 procent.”
Toch kreeg ik bij de MRI gisteren een koptelefoon op, om mijn oren te beschermen tegen het lawaai. Boven het geratel en gestamp uit hoorde ik echter een ander geluid: de rustgevende hartslag van de MRI-apparatuur. Zelfs in ruste klonk er een pulserend, ritmisch geklop, als een mechanische bloedsomloop in het apparaat. Terwijl ik in de buis lag, gelaten, met gesloten ogen, zocht ik die hartslag terug. Na een kwartier was de scanner klaar, en plotseling voelde ik een hand op mijn onderbeen. Daarna werd ik de buis uitgeschoven, er was fel licht, en het vriendelijke gezicht van de verpleegkundige: “Ziezo, hij staat erop.” Ze hielp me overeind, en ik keek achterom, benieuwd waar het hart verborgen zat; de machine stampte en bonsde ritmisch voort. “Ja, hij maakt een hoop herrie,” zei ze. Als herboren liep ik de gangen van het ziekenhuis door, naar de hal, waar ik neerstreek bij Kapsalon Marjan Langkruis, ook voor uw pruiken en toupetten. Binnen zat de baas boven zijn warme lunch: een bordje macaroni. Een jonge kapster zette met een ernstige blik het mes in mijn haar, en bij het weggaan gaf ze een folder mee over hun pruiken en toupetten. Ik stopte de folder in mijn tas; ik mag me herboren voelen, je weet nooit welke kant het leven je opduwt.