Afspreken in Maastricht en de tentoonstelling van Grayson Perry bezoeken. Ik zag een documentaire over zijn werk en wilde erheen. Knallende wandtapijten overladen met kleur, cartoons, en maatschappijkritiek. Seks, geweld, megalomane (mode)industrieën, geld, verspilling en vernielzucht. Heerlijk!
De stad in, banjeren langs oude gevels en pleinen, een binnentuin of hofje ontdekken waar opeens een terras of beeldhouwwerk prijkt. De brug van Flikken Maastricht. De oude casseien. Kerken hier, toeristen daar. Ik was als een kind zo blij met frieten in een puntzak.
Maar. Toch wederom moeten bekennen: het leukste van weggaan vind ik de reis terug, naar huis. In de donkere avond over de snelweg scheuren, hoofd en hart vol indrukken, gespreksflarden, beelden van de stad. Alleen door de nacht, altijd weer. Ik heb heel snel heimwee, naar huis, mijn vestibule vol jurkjes, parfums en verhalen: de plek waar niemand mij kent. Ik heb voor niets of niemand voldoende rust of verdraagzaamheid. Weg wil ik.
Met een autootje onder mijn kont dat me door donkere jaren sluisde en me onvermoeibaar blijft vervoeren voor een prikkie. De muziek uit. Ik wil de nacht horen. Het is een vrieskoude nacht in mei en boven mijn dakje duizelt het sterren.
Ik heb Grayson Perry en Maastricht gezien, met fraaie oude panden en bourgondische etalages. Ik wilde alles hebben, alles kopen – en deed het niet. Want hoe naar is het om alle taartjes uit de vitrine te kunnen aanwijzen. Hoe misselijk kun je worden van je peilloze wensen. Hoe leeg zou het zijn: met alles tot je beschikking. Ik denk dat mijn grootste geluk het onvervuld verlangen blijft: dat is het kompas waarop ik vaar, daar wil ik heen, die verre verte, en wie weet geraak ik er nooit. Maar in mijn gedachten is dat goed.
Een gesprek met Grayson Perry vind je hier.
Hallo Marinet, ik was afgelopen zondag ook in het Bonnefantenmuseum voor Grayson Perry, en ook wij dwaalden daarna door de rijke (in meerdere betekenissen) binnenstad. Eerst over Gayson Perry, over wie ik al ‘opwekkend’ had gelezen. Ik keek naar zijn bonte en hilarische objecten en beelden met een steeds bredere glimlach. Bevrijdend vond ik zijn ode aan de gewone vrouw (een huis) en levensbeschrijvingen van fictieve karakters. Bevrijdend is ook zijn kijk op kunst: relativerend, maar serieus. Dan de oude stad met zijn prachtige etalages, waar ook ik niets uit kan, maar ook niet hoef te kopen. Wel aten we een kruisbessenvlaai onder de warme Maastrichtse zon. Die is gratis.
Dan hebben we elkaar misschien wel gepasseerd bij de vitrines van het museum! Wat een mooi toeval.
We can’t never get enough of the things we don’t really need … And love, it’s the only thing can’t leave behind #U2 #walkon
Ik schreef ooit eens: “Onderweg zijn voelt als thuiskomen voor mij.” Ik mis het doelloos ronddwalen in een stad, me laten verrassen door onverwacht mooie dingen, of lelijke die aangrijpen op een vreemde manier. Dwalen, verdwalen, in een stad waar niemand me kent.
Je kocht niets, moest niet hebben,… maar wat heb je zoveel meegenomen en in je opgenomen. Indrukken, inspiratie, inzicht, … dankjewel om alles zo gul met ons te delen!