hartbewaking

Mijn beste vriendin gaat zondag het ziekenhuis in; voor een ingreep aan haar hart. Beste vriendin… De tijd gaat ver terug. Hoe breekt de tijd: de verschillen en geschilpunten. Onze levens kruisten elkaar gedurende vele jaren. Veel lol. Lief. Leed. Twee jaar geleden kreeg ze een hartverzakking. Eerst lachten we erom. Maar toch. De huisarts zat er met ‘mogelijke hyperventilatie’ flink naast. Ze leerde de vele routes naar het ziekenhuis kennen, nu eens niet als verpleegkundige, maar als patiënt. Sindsdien hield ze elke diagnose en medicatie scherp in de gaten. Er worden nogal wat fouten gemaakt, zo blijkt. Ze werd bijkans haar eigen cardioloog. De diagnose leidde tot een pacemaker. Een raar apparaat, voor een vriendin die haar wilde haren pas net verloren leek. Alles moest rustiger. Op de bank zitten. Met kussens. Een oud barrel maakte plaats voor een elektrische fiets. Ingenieuze medicijnen dwongen haar de schaduw in, want een zeldzaam stofje geeft acute verbrandingsverschijnselen in reactie op zonnestralen. Altijd wat bleek om de neus. Ik leefde mee, zijdelings. Verjaardagskadootjes of kleine attenties bleken opvallend vaak in hartvorm te passen; de winkels puilen uit van trendy troep. Tja. Wat kun je doen voor iemand die zich gewoonlijk optimaal voelt met zorgen voor anderen, in plaats van voor zichzelf laten zorgen. Ik bied hulp, nog steeds in schril contrast met alles wat ze, door de tijd heen, voor mij en mijn kinderen deed. Ze sloeg het meeste af. ‘Maar een luisterend oor,’ zei ze in de hoorn, ‘dat vind ik weleens prettig.’ Dus. We zitten soms uren aan de telefoon, de ouderwetse telefoon van het netnummer, hoewel ze slechts een paar kilometer verderop woont. We delen keiharde grappen over de dood, of stomme recepten, of andere huishoudtips. En ze vertelt over de pijn hier, de traan daar, de ergernis over de instanties in het ziekenhuis, de trajecten die opdoemen voor chronisch zieken, de bureaucratie, de vermoeidheid, de uitputting, de verkeerd geplaatste draad naar het hart. Die draad zit tegen de verkeerde zenuw. Zodoende was er dag en nacht een zenuwslopende trilling rond het hart. Pure pech van een fout draadje. Zonder die draad is ze feitelijk uitgeteld. Dus over een paar dagen wordt die aan een ander stukje hart bevestigd. Zo simpel is het. Voor de artsen.