hart

Gisteravond konden we live op tv een hartoperatie volgen, onder leiding van de uiterst kalme dokter Aladdin Yilmaz. Die overigens het liefst naar housemuziek luistert tijdens operaties. Goh. Was het een statement van het ziekenhuis om een Turkse chirurg met een licht Brabants accent in het hart van ene meneer Gerritsen te laten snijden? Zijn hierover afspraken gemaakt met de Turkse regering, die nog altijd lobbyt om in de Europese Unie toegelaten te worden? Was het Turks consulaat op de hoogte van het feit dat hun hartchirurgen liever naar house dan naar Allah luisteren tijdens een heilige ingreep? Al deze vragen moeten liefst vandaag al voorgelegd worden in een spoeddebat aan de regering, liever nog rechtstreeks aan meneer Wilders, die wellicht ook opheldering kan geven over het paspoort van dokter Yilmaz. Je moet er toch niet aan denken dat de 3e generatie van een gastarbeider in je hart staat te peuren! Nou. Onzin natuurlijk. Het is eens wat anders dan de zoveelste PVV’er die voor de naam van zijn prachtige Holland ooit veroordeeld blijkt te zijn voor heling, oplichting of intimidatie. Wat een voltreffer deze live-operatie. En wat een prachtig hart. Dat emotionele hart, dat na afloop van de operatie, enigszins verward weer op gang kwam, terwijl de hart-longmachine langzaam werd afgekoppeld. Het had bijna iets van een mens… dat hart… zoals het eerst stuntelig en onregelmatig en struikelend begon te bonzen. Dan weer even aarzelde. Stillag. Begon te springen. Hup, dokter Yilmaz gooide er een paar stroomstootjes tegenaan, een scheutje extra bloed er overheen en draaien maar. Dat kleine, kwetsbare hart, voor één leven lang.