gratis geluk

Een professor uit Leuven schreef een boek over Geluk. Hij vertelde er laatst over op tv. Er is nogal wat om te doen. Zelf las ik Het ware geluk, een verhandeling van de filosoof Seneca. Over de deugd en de innerlijke rijkdom. Hoewel Seneca onder vuur lag omdat hij het ervan nam, en zich baadde in luxe en weelde. Volkomen begrijpelijk; ik walg onderhand van de spitskool met gehakt, van droge crackers en oploskoffie. Ik snak naar verspilling en overmaat – maar ik schijn in wezen een moralist te zijn.
Dat zei de juf vroeger ook. Op de basisschool, als sprietje van 10, begon ik tijdens de lessen Humanistische Vorming te grommen tegen mijn klasgenoot Jan. Over meisjes had hij het. Meisjes met lekkere tieten waar hij weleens in wilde knijpen.
En toen riep ik uit dat ‘ie met z’n eigen tieten moest spelen. De Humanisme-juf verschoot van kleur. Ik niet, want bij ons thuis hing het vol met foto’s van blote borsten. Ook daar kunnen mensen gelukkig van worden.
Volgens de internationale normen is geluk een hoger levensdoel. Geluk, daar kom je aan toe wanneer aan veel andere voorwaarden is voldaan. Als je buiten levensgevaar bent, een dak boven je hoofd hebt, verzekerd bent van eten en drinken, medicijnen op z’n tijd – kortom: de geluksmeter schijnt pas te kunnen oplopen indien er enige vorm van menselijke beschaving is. Misschien mis ik dat in de hedendaagse orkaan van geluksprikkels; de menselijke maat, temidden van badkuipen vol gekwetter en meningen.
De professor uit Leuven deed een paar experimenten in de tv-studio. Zo blijkt het ondoenlijk te zijn om te glimlachen en onderwijl aan iets rottigs te denken. De hersenen begrijpen dat niet. Gelukkig zijn of lijden. En de professor deed nog iets leuks, iets waar ik naar snak, elke dag: hij dwong tijdens het interview twee minuten stilte af. Oorverdovend. Binnenkort, op 4 mei, herdenken we de doden weer met twee minuten stilte. Als dat onze enige portie openbare stilte in een jaar is, dan is er werk aan de gelukswinkel. Ik wil veel meer.