Goden en kinderen

Voor het eerst in jaren ‘vierde’ ik Pasen met meer bewegingsvrijheid. Relatieve vrijheid – I know. We are attached to many strings. Familiebanden, relaties, vriendschappen, beloften en toezeggingen. En wat deed ik: ik kroop op de bank en vrat seizoen 1 tot 5 van Game of Thrones. Als laatste sterveling op aarde kijk ik de serie, na aandringen van een vriend die met een knipoog zei: “Zoek de verschillen met het heden.”
Ik ben inmiddels verslaafd, en nog het meest aan het vunzige huis van de Lannisters. De manipulatieve Cersei, haar uitgekookte broer Jaime, de gewetenloze stamvader Tywin Lannister, en natuurlijk Tyrion, de fijngevoelige dwerg die tot in elke porie van zijn gezicht uitstraalt hoe het is om levenslang beschimpt te worden. Soms word ik onpasselijk van alle lijntjes, hoe de karakters elkaar voortdurend manipuleren en op eigen gewin uit zijn.
Onze wereld zit – vrees ik – niet veel anders in elkaar, hoewel we de ergste beestachtigheid hebben afgedicht met regels en wetten. 🙂
Een manier om ernaar te kijken is TA, Transactionele Analyse. Met deze benadering uit de psychologie keken we tijdens een serie trainingen eens naar onze rol als docent vanuit de driehoek Ik, Jij, De Ander. Dit kun je ook toepassen op persoonlijke relaties. We reageren bijvoorbeeld vanuit ingeprente rollen als Kind, Ouder, Volwassene. Verander dat eens in Werknemer, Werkgever, Organisatie. Of Vriend, Vriendin, Huwelijk. Altijd spelen er verschillende loyaliteiten en verbindingen naar elkaar: dit kan heel creatief en constructief zijn maar ook angstig, verlamd.
Als ik het zat ben met alle lijntjes zet ik alles offline, en sla de boeken open. Taal op papier, dat is de beste vorm van vrij reizen. Want ergens wil ik mezelf wijsmaken dat, hoewel ook ik op eieren loop, ik enige mentale vrije ruimte bezit. Een ruimte die alleen ik betreed, en waar ik mijn eigen wegen volg. Momenteel lees ik Alleen met de goden, van Alex Boogers. Een prachtig boek over een jochie in een kansarme wijk met mislukte ouders die hun onvermogen doorgeven in de vorm van geweld, agressie, drank. De hoofdpersoon probeert als eenzaam kind lering uit het wurgende heden te trekken. Dit lukt deels door vriendschap te sluiten met een valse pitbull in een asiel, en door zijn diepste gedachten toe te vertrouwen aan papier – de stille getuige.
Ook ben ik begonnen in Droomportaal, van Willem-Jan Otten. Een bundel essays die al heel lang op mijn lijstje stond. In Droomportaal legt hij in het voorwoord uit hoe hij zijn leven beziet: als een rite de passage. “Ik ben slechts op doortocht…” Alles heeft een prijs, en het is maar de vraag wat je voor je dappere stappen gaat terugverdienen. Eigenlijk breekt er vaak genoeg een ei – maar aangezien we er allemaal op lopen of de barsten ervan opruimen… van arme ziel tot president… zitten we uiteindelijk toch gezellig in hetzelfde schuitje.