girls en gorilla’s in Rotterdam

De gorilla’s en leeuwen van diergaarde Blijdorp hebben corona. Het was heel even trending nieuws. Ze hebben milde griepklachten en blijven binnen totdat ze zijn opgeknapt, zo schreef het persbericht. Prettige nuchterheid in een land vol maatschappelijke onrust. Als je griep hebt, blijf je doorgaans thuis. Vreemd genoeg werken wij zelf steeds langer door met griepklachten – de coronatest blijkt immers negatief.
’s Avonds fietste ik langs de maanverlichte Bergse Plas naar mijn voorlopig laatste Moondance. Vier jaar lang kwamen we bijna elke volle maan bijeen onder leiding van Lucia Klinefelter. Sommigen kwamen voor de vrouwenkracht, anderen voor de dansmuziek – ik zag zelden dezelfde groep vrouwen, hoewel enkele, net als ik, vaste bezoekers waren. De meeste van mijn vriendinnen wilden nooit mee; het idee van moondance en vrouwencirkel vonden ze raar, niet passend, niet hun ding.
Dat maakte mij onbedoeld weer een Einzelganger, en misschien vond ik dat ook fijn. En toen ik de kring rondkeek verbaasde het me niet dat ik ook vanavond veel andere Einzelgänger zag.
‘Wat brengt je hier,’ vroeg Lucia ons.
Opvallend vaak gaven vrouwen aan de verbinding met zichzelf te zoeken.
‘Ik hou van girlpower,’ zei ik, ‘ik heb behoefte aan veel meer girlpower in onze masculiene maatschappij.’ Het floepte eruit én ik meen het op verschillende lagen; vrouwen zijn vaker elkaars concurrent dan zusters – jammer.
We hadden een fijne dansavond, goh wat had ik dit gemist. En we sloten af met een prachtig ritueel om Lucia te bedanken – Djoj gaat sluiten, dus de Moondance stopt voor nu hier. Vanuit de rozige kalmte stapte ik de avond weer in, het rook heerlijk naar vallende bladeren en mossige aarde. Ik voelde me stevig als een eik. Toen ik op mijn telefoon keek, las ik dat bij de Coolsingel rellen waren uitgebroken vanwege de aangekondigde 2G-maatregelen in het coronabeleid. De politie had schoten gelost en er waren enkele gewonden. Snel klikte ik het nieuws weg.
Via de lange, statige Straatweg met zijn sierlijke buiging fietste ik naar huis. Negentiende-eeuwse landhuizen met hoge veranda’s en bordes, op de gevels oubollige namen in krulletters – de luxueus verbouwde woningen nu in gebruik door consuls of oud-topvoetballers. Op de oprit twee, drie glimmende wagens achter supersonisch vergrendeld hekwerk. Feeëriek verlichte boomkruinen reikten tot langs de ramen van verlaten woonkamers die baadden in het zachtgele schijnsel van glinsterende kroonluchters. Zo vaak vroeg ik me af wat achter die voordeuren gebeurde – of het doorsnee gezinnen waren, en of ze met dezelfde vragen opstonden als ik in mijn doorsnee maisonette. Ik zoefde over het stille asfalt naast de tramrails. De paar restaurants die ik passeerde, waren donker en verlaten. Heel even dacht ik: zo was het misschien in de oorlog: voor sommige mensen ging het dagelijks leven door, alleen de geblindeerde ramen en uitgestorven straten verrieden wat er op wereldniveau spookte. Plotseling dook een brandweerwagen voor mij op, die me tegemoet crosste, de andere kant op: het centrum in. Ver weg klonk een knal; vuurwerk en rook. Aan het eind van de Straatweg ging ik het straatje in bij het oude raadhuis met de prachtige antieke zalen – ik was er in 1994 getrouwd – en fietste verder langs het Plaswijck Park. Overdag was het vol gekrakeel van spelende kinderen, nu klonk in een maanverlichte vijver druk gesnater van een paar eenden. De geuren van mos, mest, en dieren waren een deken van troost. Even later kwam ik thuis, en mijn zoon zei blij: ‘Gelukkig ben je veilig aangekomen, de stad staat op z’n kop!’
Ik nestelde me op de bank: ‘Niets van gemerkt.’ En ik dacht aan de tegenstellingen: 15 vrouwen dansend in een maancirkel, gorilla’s met corona die gewoon een paar daagjes binnenblijven, en rellende voetbalsupporters die de Coolsingel in de fik steken. Ja, ik snak naar girlpower in een mannenwereld.