gezellig naar de wc

Vorige week tufte ik met een camper door het Sauerland. Vooraf had ik een natuurcamping gereserveerd, om zeker te zijn van een plekje. Dit bleek niet nodig. We mochten een plaats uitkiezen op een van de terrassen langs de berg. Het uitzicht over het kleine meertje was betoverend, de stilte intens, en het was met recht een natuurcamping. Op de website had ik gelezen dat het sanitair uitstekend was. Een zoete belofte voor iemand met licht ongemak op openbare toiletten. Het schijnt dat meer vrouwen dan mannen hier last van hebben; zet mij op een openbare wc en er treedt spontaan dagenlange verstopping op. Een snelle plas, dat gaat nog; ondertussen de muren inspecteren op beesten, oude spetters, of een onbekende griezel-haar op de vloer… en weg ben ik.
En als dat alles was… Maar sinds ik op leeftijd raak, moet ik ’s nachts vaak naar de wc. Vanuit een stikdonkere camper naar het kampgebouw struikelen, zonder contactlenzen, dus halfblind. Hand-in-hand met vriendje dat vanaf dag 1 gedecideerd zei: “Voortaan loop ik met je mee, ik laat je niet zo alleen door het donker gaan.” Elke nacht hield hij woord. We schuifelden giechelend over maanverlichte paden naar een kil plashok om, naast elkaar, de nachtelijke behoefte te lossen. Gezelliger kon niet. Maar openbaar sanitair… in vervallen, houten gebouwtjes met wc-potten uit de jaren ’70, met knalpotten van stortbakken… en soms zo’n achtpotig, zwart beest in een hoek… openbaar sanitair dus… maakt dat ik altijd weer helemaal opleef bij aankomst in Rotterdam.