Het duurt een half uur voordat ik een parkeerplek heb. De Kop van Zuid wemelt van de auto’s. Misschien komt dat door het verhuisde Lantaren/Venster, waar het heel druk is. In de film Les petits mouchoirs zien we een vriendengroep die elk jaar gezamenlijk op vakantie gaat. Traditie. Spat uiteen wanneer één van de vrienden een zwaar ongeluk krijgt. Toch besluiten ze te gaan. De vriend ligt alleen in het ziekenhuis, half in coma. We volgen de vrienden aan zee. Waarom blijven ze niet bij de verongelukte vriend in Parijs? Wat is er zo onmisbaar aan vakantie? Wat houdt hen bezig? Ik durf het bijna niet meer te noemen; liefde. Het gemis en gebrek eraan. De een is getrouwd maar verlangt de ander. De ander is bang voor intimiteit, en geen man lost dat voor haar op. Een van de echtgenotes fantaseert op internet over seks met twee heren, terwijl haar man tot zijn schrik verliefd raakt op hun beste vriend. Die homofoob is. Maar zelf is hij ook geen homo. Hij houdt gewoon zielsveel van zijn maat. Ach.
Uiteindelijk is er stress, woede, gevechten, verzoening, en een soort van onvoorwaardelijkheid, omdat we nu eenmaal tot elkaar en tot dit leven veroordeeld zijn. Dus iedereen mag flippen op zijn eigen, treurige manier. Op de achtergrond klinkt Anthony & the Johnson’s. En de aangereden vriend gaat dood. Dus de groep haast zich terug naar Parijs om zich onder te dompelen in een begrafenis vol berouw en beklag. Na de film ben ik daas, van al dat delen en vermeerderen van gevoelens. Wat mij betreft horen die in doosjes, die zich verstoppen in laatjes, die alles bij elkaar een bejaard wiebelkastje vormen: en dat al die emoties en complicaties daarbinnen dan in zijde gewikkeld waren. Handle with care. Zo tuf ik naar huis en daar wacht een witte pluizebol in zijn mand. Wat is dat beest deemoedig, zonder enig benul van tijd of verlatenheid. Handle with care. We delen een verlepte tompouce en daarna trippelt hij naar de deur. Al goed, we gaan plassen. Tegen een boom.