geluk van missen

Om de zoveel tijd overvalt het me. De vraag of ik zal doorgaan of niet. Bijna twaalf jaar blog ik. In die periode verschoof de aarde. Ik vloog op, en landde in een ander werelddeel. Er gebeurde veel dat nog eens van pas kan komen in een groot verhaal.
Toch komt het er maar niet van, dat verhaal.
Vandaag zag ik een interview met de jonge schrijfster Marieke Lucas Rijneveld, en ik was op slag verliefd. De droom voor elke uitgever. Zo’n puur en fragiel en eigenaardig jongens-meisje. Wat gaat er om in dat hoofd vol spoken, dromen, en oud zeer. Laat haar maar schrijven, en er zullen luchtballonnen varen. Tegelijkertijd dacht ik: waarover wil ik nog bloggen. Is alles niet een beetje gezegd? Wordt het tijd voor een ander soort leven, ook al heb ik geen idee hoe zoiets moet? Zijn er harde woorden die ik wil laten smelten in taal?
Hebben jij en ik onderwerpen te kraken?
Zijn er taboes die snakken naar frisse lucht?
Welke verhalen hang ik aan de waslijn om te wapperen van plezier?
Ik ben er nog niet uit.
Er gebeurt ook zoveel. Het gezellige leven gonst als een bijenvolk door mijn huis. Een huis vol pannenkoeken, flanellen lakens, keiharde boeren bij een biertje, kijken wie het hardst kan zingen, grappen die niet kunnen, zoenen met spinazie tussen je tanden, je billen afvegen middenin een zin –
Gelukkig kijkt de zwartheid altijd mee, dus er wordt regelmatig getreurd. Op onverklaarbare tijden. Als ik mijn behoefte aan ruimte niet kan uitleggen en de redeloosheid door me giert. Of na een grappige verjaardagswens: geluk maakt het gemis juist tastbaar. Ik ben dol op alleen zijn, ik ben degene die moeiteloos elk leven verlaat. Maar de brug die mijn verloofde naar mijn hart slaat, lijkt de moeite waard om over te steken. Het wordt een jaar vol verrassingen.