Enkele uren gestudeerd. Met uitstekende cappuccino. Niet thuis. Thuis is gedoe van laptop en smartphone, hondje en huishouden. Ik pak de tram en zoef naar Lantaren-Venster. Ik klap mijn mappen en boeken open en lees de hoofdstukken voor het volgende tentamen. Om me heen loopt het vol. Ik hoor moeders met kinderen. Stelletjes. Een ober hier, serveerster daar. Een aangename menselijke bedrijvigheid waar ik niet op hoef te reageren, maar geruisloos in kan verdwijnen. Ik bestudeer de sociale psychologie. Mijn eigen sociale zin heeft de laatste tijd meer de neiging tot sluipende pantergedrag; ik ga het liefst alleen naar de film. Al die complicaties en verwikkelingen. Een vriendje liet zijn vingers in mijn bh verdwijnen. Het leidde af van de verhaallijn. Een ander vriendje begreep de clou nooit; ik legde het uit. Een vriendin kreeg een hartkwaal en zit nu chronisch thuis, in haar film. En tot slot was er een vriendin die iets anders wilde, seks. Ik vergeet steeds meer, hoe het gaat. Samen. Delen. De tijd met een ander doorbrengen. Dus ik geniet solo van Intouchables: een waargebeurd verhaal over een Parijse miljonair, verlamd, die een persoonlijke verzorger in dienst neemt. Een ex-gedetineerde, uit het straatleven. De miljonair wordt gewaarschuwd: deze jongen kent geen medelijden. ‘Precies,’ antwoordt hij, ‘dat is wat ik nu juist wil. Geen medelijden.’ En er ontstaat langzaamaan een bijzondere vriendschap tussen twee mannen die meer met elkaar gemeen hebben dan ze dachten. Ook dat is sociale psychologie; stereotypen en vooroordelen over mensen blijken soms, maar vaak ook niet, te kloppen. En wat een geweldig acteerwerk en een prachtige plot; hard en hopeloos. Venijnig en warm. En vreselijk om te lachen. Alleen, of met anderen.
Marinet Haitsma
taaldier, juf, macrobio-kok
De film moet ik nog zien en dat gaat vandaag gebeuren. Had er nog niet zo’n zin in omdat ik niet graag meedoe met een hype en de film MOET zien omdat IEDEREEN (daar zit het hem juist in) hem goed vind. Maar in dit geval is dat kinderachtig recalcitrant gedrag.
Je beschrijft mooi en voert het geruisloos in een massa opgaan helemaal goed. Precies zoals ik dat ook ervaar. Ik begeef me redelijk vaak in massa’s en vind dat ook een prettige gewaarwording. Maar soms voel ik mezelf teveel aan de buitenkant staan, erlangs schuren. Gelukkig heb ik ook mijn mensen met wie ik soms wel wat kan delen.
Het intens beleven van een gekozen film, optreden of wat ook lukt mij het best alleen, zonder de afleiding, ook dat herken ik bij jou.
Ik ben verder benieuwd of de verschillen tussen de beide mannen, de beide culturen, herkenbaar voor me zijn, ik heb tien jaar een relatie met een man uit Afrika gehad en voldoende stof om mijn leven te herkauwen. Dat doe ik ook, ook schrijvenderwijs.
Ik vond het samen napraten over de film altijd wel heel plezierig, vooral als de ander intelligenter was of meer van film of regisseur afwist dan ik zodat ik er wat van kon leren.
Je hebt me weer een plezier gedaan met je stukje!
Pam toch! “… vooral als de ander intelligenter was…”
Bedankt voor je reactie en het meelezen,
en veel plezier vandaag, met de film.