Feest, feest!

Vele malen ben ik verhuisd, en even vaak hing ik eerst mijn geboortekaartje aan de wand van een nieuwe slaapkamer. Zolang ik me herinner, hangt dit geboortebewijs in een lijstje naast mijn bed. Nu zie ik in dat kaartje de vele tekenen van de jaren ’60. Lettertype, zwart-wit, handgemaakt, celebrate life, darling… Maar als kind staarde ik angstig naar het monster in het wiegje. Was ik werkelijk zo lelijk? Waarom staat mijn naam er als verkleinwoord? Waar bleef mijn zwarte haar? Hoe zwaar is 8 pond? En die vogels. Wie bedacht zoiets, hartje winter van het jaar 1967. Wel grappig dat mijn tweede boek boordevol vogels zit… en de cover zelfs bestaat uit een tafereel van twee vogels, die een ander uit het nest kiepen in een roekeloos gevecht.
Welaan, dit is mijn nest en ik bepaal tegenwoordig de normen, waarden, en het geweten van goed en kwaad, recht en onrecht. Denk erom; er wordt veel taart gegeten, en er wordt niemand weggekieperd. De laatste keer dat iemand mij bij het grofvuil zette, was sinterklaasdag 2011; sindsdien heb ik niets van de biologische moeder vernomen. Ach ja. Ons grote verdriet is soms ons grote geluk, dat ons als een luchtballon meevoert over onvermoede landsgrenzen. Woei… Opvoeding, ontwikkeling, en volwassenheid draaien rond die grenzen. Dat dat wel prettig en verrijkend is, leer ik elke dag. Met nieuwe vrienden en contacten. Met raadselachtige levenswaarden, die als papieren waaiers uit boomkruinen op mijn weg vielen; toewijding, trouw, warmte, steun, positiviteit, vrolijkheid, veiligheid, respect.
Als ik mezelf dan hier teruglees, vrees ik de plakkerigheid. Maar gelukkig, het leven slaat altijd weer genadeloos toe en blijft keihard. Uiteindelijk ben ik hier, nu, elke dag alleen, met de zorgjes over gezondheid, geld, kinderen, huisdier, schamele bezittingen. Nog een paar weken te gaan voordat ik mijn vonnis hoor, bij de rechtbank. Nee, klef zal het hier niet gauw worden. De koelkast heeft het bijvoorbeeld begeven, met een griezelige chemische geur die uit het niets oprees, en van een restje spaarcenten kocht ik een nieuwe. ’t Leven is een keihard feest, feest! Nu mag er voorlopig niets misgaan. Of ik ga zingen. Over de liefde.