eindelijk de adventskalender

Ik zei een keer tegen mijn zoon, net na kerst: nog maar 360 dagen en dan is het alweer zover. Het werd een grap die we op allerlei manieren konden herhalen; heimwee en hartzeer is mijn specialisme. Ik ben ook dol op papier èn op aftellen. Kalenders, weekplanners, jaarkaarten – en vanaf morgen is het weer tijd voor de adventskalender. De religieuze betekenis ervan doemt ergens achter de vensters op, maar eigenlijk gaat het me vooral om de tovenarij van vakjes, gekleurd papier en lieve berichten.
De eerste adventskalender die ik als volwassene op tafel zette, had ik bij Unicef gekocht. Een prachtig donkerblauw schouwspel, sterrennacht met figuurtjes die eenzaam door de woestijn dwaalden onder een helder blinkende ster. Zo’n fijn bijbels tafereel. Ik denk dat ik, meer dan mijn kinderen, genoot van elk te openen deurtje. Elke dag weer verheugd over het plaatje dat tevoorschijn kwam: een ster, een ezel, een tent, en tot slot natuurlijk de kribbe met Jezus. Daarna kocht ik weleens kalenders met chocolaatjes, van het Kruidvat of Blokker. Mijn zonen vraten er goed van, maar de knisperende magie van papier ontbrak.
Inmiddels ben ik bijna een verzamelaar van het fenomeen adventskalender. De laatste drie jaar bouw ik een adventsdorpje van papieren huisjes, waar je een verrassing in zou kunnen stoppen. Dit bouwpakket van huisjes en pleintjes kocht ik op internet, vanuit Engeland. Eind december, als alle 24 dagen zijn geteld, staat er een typisch Engels dorpje. Supervredig; niemand gaat er weg, niemand verdwijnt met de noorderzon.
Andere vormen van advent-aftellen verblijdden me ook zeer; in een moeilijke periode, ergens tussen 2013 en 2015, stuurde mijn vriendinnetje uit België een zelfgemaakte kalender die ik moest ophangen als een slinger. Daaraan hingen 24 envelopjes waarin ze allemaal andere theetjes had verstopt. Geen wonder dat juist zij bruidsmeisje moest zijn toen ik vorig jaar ging trouwen. De oneindige aandacht waarmee dit voor me gemaakt was, en op de post gedaan… bezorgde me een werkelijk zalige kerst in een gitzwarte tijd. Dan had ik nog een tijdje de adventskalender met postvakjes van Flow; ik heb er elk jaar zelf iets nieuws in gedaan; één jaar had ik achter elk vakje een bedankje gedaan aan een vriend of vriendin: waarom ik zo dol op je ben…
De kalender op deze foto is van Roger la Borde. Sprookjesachtige, verfijnde tekeningen, een beetje jaren ’50. Wandtapijten, applicaties van stof, en glimmende vogeltjes die je met een knijpvoetje in de kerstboom vastzette. Ze zijn allemaal gebroken of verdwenen – ik zei al dat er altijd een reden is voor heimwee of spijt.