eet en deel

Terug in Rotterdam na een week Portugal. Geen hotelletje aan het strand, maar bovenop een berg met een groep in gesprek gaan. Samen mediteren, zwemmen, koken. De hele week doen we alles gezamenlijk. Wat een belevenissen. Zeven reizigers, die elkaar amper kennen, bezoeken de oceaan. Zes duiken erin, en gaan kopje onder. Zeven mensen – veelzeggend getal – gaan boodschappen doen. Tot mijn groeiende verbazing verloopt het in een harmonie waarin elk woord de juiste plaats en tijd krijgt. Leiding, orde, bezieling. Misschien blijkt het uit de allergewoonste dingen; één beheert het lijstje, en streept weg. Een ander verkent dromerig de eindeloze gangpaden. Twee dames bestuderen de soorten boter: met of zonder zout, soja, margarine, roomboter. Een heer in het gezelschap waarschuwt: als het te duur wordt, haal ik het toch uit het karretje, hoor. Zeven mensen rekenen af met één huishoudportemonnee. En het was goed.
Gisteren kwam ik terug, en vanmorgen, tja, reed ik naar de supermarkt voor de weekboodschappen. De allergewoonste dingen… Ik dook de parkeergarage in en zocht een parkeerplek. Toen ik uitstapte, stopte naast mij een auto met een echtpaar. Onze blikken kruisen. Zij stappen uit, ongelofelijk: het blijken twee deelnemers uit ons reisgezelschap. Wij kijken elkaar confuus aan en zeggen: “Huh? Jij? Hier? Nu?” We gaan de supermarkt weer in, maar nu scheiden onze wegen zich. Twee karren, andere lijstjes, andere plannen. Zij wegen boontjes en appels. Ik zoek andijvie en tomaten. Ik vraag: “Zijn jullie al geland?” Nee, eigenlijk niet. Vliegen gaat ook veel te snel. Ach, wat was het goed, met z’n allen. Je ziet het aan onze karren; we willen eigenlijk nog koken, voor zeven.