eet, drink, liefde

Nu is het aan. Met een datum erbij, op mijn verzoek, in verband met jaarlijks terugkerende festiviteiten (ik hou van dingen die als een perpetuum mobile mijn leven reguleren, met de continuïteit van een koekoeksklok). Ik bewoog druk met mijn schouders, onhandig paard, en mompelde dat ik heus niet wist wat het impliceert. Alsof er een reglement bij geleverd zou worden. Een huishoudelijke verordening met de stand van zaken;
– na 23 uur het groot licht in de balzaal dimmen
– alleen frituren op zaterdagavond
– dansmuziek niet luid ivm buren
– afvalzakken goed dichtbinden
– zacht met zoenen
Nee schat, er bestaan geen garanties en je krijgt nooit meer een contract. Ga en sta en vlieg zoals het je belieft. Land af en toe, en buig voor de liefde. In elke gedaante: het meegebrachte staatslot, met kans op een portie geluk. Of anderhalve illusie. Het boek Tonio, over de verloren zoon van A.F.Th. van der Heijden. Of ik krijg weer een filosofische vraag, die me kriegelt. Dus ik roep uit: “Hoelang dacht je eigenlijk dat ik heb, vandaag?” Elk uur een compliment. Nieuwe eet-ervaringen; munt uit de tuin in de thee, onbeschrijflijk rul speltbrood, nootachtige noga die smelt op mijn tong, en tot slot: de griezelige, paarse truffelaardappel. Opeens kreeg ik een handvol mee naar huis. En maak er maar iets lekkers van. Dagenlang deed ik dat niet. Mooi niet. Echt niet! Paarse bietjes: dat geloof ik nog. Maar paarse aardappels… Duh! Tussen neus en lippen door vermeldde hij dat het bijvoorbeeld prima paste in een soepje. Uitje fruiten. Stukjes aardappel. Beetje bouillon erbij. Pureren. Vooruit dan. Ook bij mij gaat liefde blijkbaar – soms – door de maag.