een interessante oppasoma

Na ruim een jaar lukt het R. en mij eens om af te spreken. In een kerstkaart schreef ze: “Misschien heb je een keer een uurtje over, tussen de interessante dingen en mensen die je ontmoet.” Ze weet waarschijnlijk niet dat zij juist een van die interessante mensen is om te kennen. R. heeft een uitgesproken mening, wellicht ingekleurd door een Rotterdamse oorsprong. Niet over literatuur of politiek. Maar over haar zeldzame geraniums, die nu al vele jaren de winters doorstaan, dankzij haar groene vingers. En ze heeft ook een mening over de buurvrouwen van een galerij verderop. Die moeten hun mond namelijk eens houden, en niet zo snel over elkaar oordelen. Hoe ouder je wordt, hoe meer je gaat terugkijken en herinneringen ophalen. R. en ik kennen elkaar al twintig jaar. We roeren in onze koffie, zij maakt de beste cappuccino’s, en we rekenen de jaren terug; ik was zwanger van mijn oudste zoon en R. leefde mee tijdens onze vele lange wandelingen met onze Jack Russell terriërs. We banjerden door de omliggende parken en weilanden en bespraken de verschillen tussen fles- en borstvoeding. We wisselden recepten uit; R. was getrouwd met een fransman, en ze bracht elke zomer nieuwe kooktips mee uit Frankrijk. Later paste zij een dag in de week op, op mijn oudste zoon. Die liep in die dagen rond met een emmer op zijn hoofd. In het boek Dolfje Weerwolfje loopt de vader des huizes trouwens met theemutsen op zijn hoofd. R. heette mijn zoontje altijd welkom, met of zonder emmer. In haar piepkleine benedenhuisje met bloementuintje stond een campingbedje klaar. Zij heeft die tijd heel anders beleefd dan ik. Ze genoot van mijn stoere, ondernemende babyknul, terwijl ik met een postnatale depressie zat te huilen bij een psychologe die me adviseerde om voorlopig eens ‘aan mezelf te werken’. Mijn debuutverhaal in Hollands Maandblad (2007) ging over de desillusie van dit beginnend moederschap.
Nu is het bijna twintig jaar later. Vele levens heb ik geleefd. Er volgde een nieuwe relatie, en er kwam een broertje. Ook op hem paste R. Toevallig zijn dit broertje en R. beide op dezelfde datum jarig. Hun karakters, gekleurd door het teken van de Schorpioen, tonen overeenkomsten die ze zelf misschien liever kwijt dan rijk waren. Verlegen, stil, introvert, teruggetrokken. Enfin. R. is dus zo’n oppasoma die op vele momenten in mijn leven langswaaide en een rol van betekenis vervulde. Haar stille wijsheid stemt soms tot nadenken. Vandaag hebben we gepraat. Over ditjes en datjes, over de liefde en de haat, het leven en de dood. Ik ben weer op de hoogte, klaar voor de volgende ontmoeting…