Gisteren zag ik de Deense film De kale kapster. Maar nu de film de wereld rondreist, is de titel veranderd in de dooddoener Love is all you need. De kale kapster is de mooie Ida, net herstellende van chemokuren en borstkanker. Een charmante, enigszins labiele vrouw, wiens echtgenoot al een tijdje vreemdgaat, omdat hij het lichaam van zijn zieke vrouw niet meer begreep. Tja. Als alle hoofdpersonen afreizen naar Italië voor een bruiloft van hun kinderen, is de ‘komische chaos’ compleet. De aanstaande bruidegom ontdekt zijn homofiele kant, zijn vader (Pierce Brosnan) transformeert van harde zakenman naar zorgzame lover. De kapster zelf, Ida, zoekt rust buiten het feestgedruis, en zwemt zonder pruik in de baai van het dorpje. Dan rijst ze uit het water, helemaal naakt, als een gehavende zeemeermin. Hier is geen plek voor gemakkelijke lust of geilheid. Ze mist een borst, ze is kaal, haar rug enigszins gebogen. Ik vond dat een van de mooiste scènes uit de film. Haar kwetsbaarheid, naaktheid, littekens. Haar nieuwe liefde is ook op dat strandje, draait zich van haar weg, uit respect, en biedt zijn colbert tegen de kou. Dat kleine gebaar van hem, dat ontroert haar zo, dat het eind van haar huwelijk in zicht is. Uiteindelijk wordt ook de bruiloft tussen hun kinderen afgeblazen, en haar wettelijke echtgenoot dumpt zijn slippertje. Ach. Zoveel liefdesverdriet tegen het décor van een citroenboomgaard in Italië. Maar ik herinner me het kale, naakte zwemmen, in koel water, van een vrouw die haar vrouwelijkheid hervindt.
Marinet Haitsma
taaldier, juf, macrobio-kok