een biografie van kanker

Momenteel struin ik door het boek De Keizer aller ziektes, van oncoloog Siddhartha Mukherjee. Een romantische naam voor iemand die een ongrijpbare ziekte op de hielen zit. Het fraaie is dat het boek leest als een detective, waarin de kanker iedereen alsmaar te slim af is. En blijft. Dat is natuurlijk luguber. Maar het is niet anders. Prinsessen in de tijd van de Egyptenaren leden al aan borstkanker. Er zijn tumoren teruggevonden in eeuwenoude mummies bij Peru. En hoe is de stand van zaken nu. Hoe – toevallig – ontstaan nieuwe behandelmethoden. Wanneer ben je genezen. Waarom krijgen zoveel mensen kanker. Inmiddels een op de drie. Ja, kijk de kamer met uw verjaardagsvisite maar eens rond. En natuurlijk. Het rechtlijnige verband tussen roken en longkanker. En de rokers blijven maar ontkennen. Dat komt, zo schreven de sigarettenfabrikanten lang geleden al in hun interne memo’s, doordat nicotine een stofje is dat de wil breekt. Het is een medicijn waarvan de dosis je boven het hoofd groeit. Je lichaam wil slechts meer en meer en meer. En wie het opzuigt, wordt steeds verslaafder; en een slaaf heeft geen eigen wil. Een echte slaaf wil zelfs niet meer vrij zijn. Nou ja, ik deed het achtentwintig jaar lang, onafgebroken. Had ik al die jaren geen wil? Jawel. Maar ik was doodsbang: voor het roken. Panisch. Hellup! De kans is groot dat de kanker allang wordt voorbereid in mijn longen, zo begrijp ik uit het boek van Mukherjee. Het ongeboren stadium kan jaren duren, de verharding van weefsel, tot een schild. Wat is het moment dat er plotseling een omslag plaatsvindt; de geboorte van kanker, zo noemt hij dat. Razendsnelle celdeling, waardoor iemand binnen enkele weken met raadselachtige pijn in het ziekenhuis kan belanden en binnen een paar maanden is weggeteerd. Dood. Het verhaal is nog lang niet opgehelderd. De vraag is niet of je de ziekte krijgt, maar wanneer. Fijn vooruitzicht.