Een avond rondom Joost Zwagerman

Het probleem met literaire avonden is de literaire avonden. Vreemd genoeg heb ik dat niet met een popconcert. Een popconcert is juist leuk omdat het een popconcert is. Maar een literaire avond is een Literaire Avond. Hij staat bol van beweringen. Er lopen veel vrouwen met een kapsel; mannen met een maatpak; meisjes met dromerige ogen; jongens met houten bril. En iedereen luistert met extreem hevige aandacht.
Deze is georganiseerd door het Rotterdamse magazine Passionate, en staat in het teken van Joost Zwagerman. De Passionate-medewerkers lopen glunderend rond, verkopen stralend limonadebonnen en vragen ook gast / columnist Francisco van Jole in prachtige zinnen naar zijn entreebewijs. Slamdichter Erik Jan Harmens leest gedichten voor. Hij heeft een kenmerkend nasaal stemgeluid; tergend, irritant, zeikerig. Een vrouw buigt het hoofd en bedekt haar oren. Anderen luisteren met de kin naar het plafond. In de andere zaal luisteren we ook; naar hoofdgast Joost Zwagerman. Ik zie vooral veel hoofden, want het is druk, maar dat geeft niet, want je kunt Zwagerman vaak genoeg zien bij DWDD. En heeeey… daar is ook Robert Vuijsje, nog een DWDD-klant. Plotseling een hype vanwege de bruine billenfetisj.
Ach, wat is het toch… Dat ik na een uur knikkebollend in een hoekje beland. Mijn verveling weggeeuw. Ik drink een colaatje op de bon, rook buiten rillend een peuk, en maak een praatje met een vrijwilliger die mensen de weg moet wijzen naar de ingang. Hij staat al de hele avond in de ijskoude Hotel New York-wind. ‘Ik heb nooit iets van hem gelezen,’ zegt hij. ‘Kent u het werk van Joost Zwagerman?’
Ik haal mijn schouders op. ‘De laatste jaren vooral van zijn tvoptredens bij De Wereld Draait Door.’
De jongen kijkt sip. ‘Dat ken ik ook niet. Wij hebben namelijk geen tv.’
Ik denk: wat schattig. We staan hier beiden in de kou, voor een naam die ons beiden weinig zegt. Toch staan we hier. En dat nu is misschien het probleem met de literaire avond.