Nog altijd neem ik kleine vondsten mee naar huis. Vaak piepkleine kinderschoentjes of sleutelhangers. Vieze dingen laat ik liggen. Tegenwoordig dan. Als kind banjerde ik ook langs de stoepen, en ik at gewoon van de straat, wat ik tegenkwam. Een weggegooide Mars. Een half zakje friet. Ik was niet kieskeurig. Buikpijn was het gevolg.
Nu pas ik beter op.
Dit puntgave, piepkleine veertje vond ik tijdens een wandeling een paar dagen geleden. Blijft een vorm van magie. Vogels en veren; boven de werkelijkheid uitstijgen en wegzweven van gedoe.
Vorig weekend reed ik – na een heerlijk dansfeest in Oosterhout – in de stikdonkere nacht terug naar huis. Ook een tikkeltje boven de werkelijkheid uit; dans-hormonen kunnen diezelfde roes veroorzaken. Achteraf bekruipt me dan soms de gêne: ai, hoe achterlijk heb ik daar staan wapperen met mijn armen en benen?
Maar in de deken van nacht voelde alles nog veilig. Ik draaide de snelweg op, onverlicht gebied, geen enkele andere auto te bekennen. (Niet echt de plek om een lekke band te krijgen.) Ik gaf meer gas, en boem, er brak een noodweer los van hagel en ijsregen. Mijn autootje wiebelde. Terwijl ik een mooie cd met muziek uit Amélie harder zette, gaf ik de ruitenwissers een zwieper. Noodweer tijdens een nachtelijke autorit… daar word ik nou blij van. En dan kijk je in de binnenspiegel en zie je dat de weg achter je l e e g is. Leeg en zwart. Ik zong en zuchtte. Alleen op de wereld, hoe heerlijk kan dat zijn.
ja, dàt is het nu! dàt gevoel!
dank om in woorden te vatten voor me! <3
Hé Marinet, zo’n veertje………leuk……..alsof het tegen jou zegt ……je hebt een dikke pluim verdient, zelfs in een klein veertje, zit een dikke pluim voor jezelf!
Het veertje heeft jou gevonden 😉
liefs Linda
Weer een mooi verhaaltje van jou, Marinet. Spannend ook, hoe de gedachte aan een lekke band op een eenzame, nachtelijke snelweg juist niet werkelijkheid wordt. Dat is misschien ook geluk: soms valt het mee!
Ach ja, die lekke band… die spookt door mijn hoofd sinds ik er één kreeg, in februari, op een provinciale weg nabij St. Maarten (Noord-Holland). We hebben in de ijskoude regen de reserveband erop gezet… en zodoende blijft die band door menig verhaaltje rollen…