de vaders, de kat en de bewoner van het huis

Met welke woorden raak ik eindelijk eens niemand? Welke taal reikt tot de hemel en laat de ander onaangedaan? De een zegt: je bent soms bot, de ander zegt: maar zoals je mij beschrijft, zo ben ik toch helemaal niet. Wat zou ik moeten schrijven om als een boom te zijn, met takken naar het roerloze en oneindige. Met de dingen die ik schrijf raak ik altijd iemand. Of juist niet. Ik schiet tekort of ik benadruk te zeer. Ik mis mijn doel of tref het verkeerde hart. De kwestie is hopeloos. Vandaag is het vaderdag. Ik zag vandaag verschillende vaders, maar niet de mijne. Hij zal kunnen zeggen: waar was je. Hij zal eveneens kunnen zeggen: maar gisteren was je er ook niet. Dit alles zegt hij trouwens niet. Onze familie is als een steen uiteen geketst. En dan mijn hulpeloze hond. Hij kruipt weg voor een kat; de kat in het boshuis, waar ik dit weekend logeerde. De kat bespioneert mijn gangen in dit huis. Waar ik ga, daar gaat zij. In de tuin verdwijnt zij, achter mijn rug, een krul in haar staart. In de badkamer. Ze duikt daar naast mij op met toegeknepen ogen. Op bed. Ze springt in mijn schoot, vleit er zich als een badhanddoek en spint monotoon, mij ondertussen toeknikkend. Maar mijn hond zit bevend op de bank aldaar. De kat vernedert ons met een plas urine, over mijn kleding; ik pis op u, ge zijt op mijn terrein, gij miezerige. En de bewoner van het huis. Als ik hem noem, doe ik een ander tekort: je schreef nooit over mij. Verzwijg ik hem, dan lijkt alles geheimzinnig. De bewoner zegt, vlak voor mijn vertrek: ‘Het is vaderdag. Ik geef mijn vader vandaag een fles graanjenever. Want ik weet niet wat hij wil.’ Eenmaal terug in Rotterdam bezoek ik de verjaardag van een bevriende collega. Zij is omringd door collega’s, vrienden, vaders en een liefhebbende grootvader. Veel moeders zijn luidkeels afwezig, bij deze verjaardag. Zo is de geschiedenis van sommige families. Geen mens blijft onaangeraakt.