de saniet leeft

Mijn post gaat via een postblokkade eerst naar het kantoor van de bewindvoering. Een centraal verzamelpunt in Purmerend. Daar worden mijn brieven en rekeningen nageplozen, en de post gaat in een witte enveloppe met een sticker erop: Van de bewindvoerder aan de Saniet. En dan, meestal met twee weken vertraging, ontvang ik de post eindelijk. De postbode leest de sticker en weet dus hoe de vork in de steel zit. Nou ja, u weet het ook. Wie nog meer?
Oude minnaars. Ze sporen me op via google, zoals deze, die na jaren belde, met enig ongeduld: “Zeg, jij kunt mijn hulp gebruiken. Ik ben namelijk onmisbaar. Ja, vroeger had ik geen interesse in jou of je vriendschap, maar nu je op de radio praatjes rondstrooit, moet ik oppassen voor mijn reputatie. Dus ik doe je een aanbod, dat je niet kunt weigeren, hoewel ik geen idee heb wat mijn aanbod is. Onthou gewoon dit: ik was ooit je fan-tas-tische lover, ik kwam en verdween zoals het mij beliefde, ik was een lul in bed, en ik deed ongelofelijk gewichtig, en nu doe ik dat weer. Maar toch. Ik ben veranderd, begrijp je? Zolang je maar niet over mij gaat fantaseren, want ik volg je blogs, en ik weet dat je je van alles in het hoofd haalt, ellendige nimf.”
Hij dacht misschien dat ik niks anders te doen had dan hopen op een verleden dat ik lang geleden weggaf. Aan de wind.
Enfin, als ik vragen heb, overleg ik toch liever met mijn bewindvoerder: per mail. Ik krijg netjes antwoord op mijn vragen en ik hou me netjes aan alle afspraken. Ik solliciteer me suf. Ik betaal mijn aflossingen. Kleding en schoenen zijn onbetaalbaar. Mijn jas begint tot op de draad te slijten, maar ik hou van deze jas. We eten vers brood, verse groenten en lekkere toetjes. Ik bak taarten en taartjes. Pannekoeken in soorten en maten (Scotch pancakes are my favourite). Aan het eind van de week is mijn tas met boodschappen op. Dan ga ik weer naar AH en het lukt me meestal om rond de 60 euro boodschappen te doen. Zolang je van Euroshopper koopt, kan het. En geen alcohol, weinig vlees, geen luxe broodjes of banket, geen vis, geen A-merken.
In de zomervakantie ga ik met de uitgever rond de tafel zitten om het boekplan verder gestalte te geven. Volgende week laat ik verslaggever Erik Post van de Radio Rijnmond-serie bij AH zien hoe een Saniet boodschappen doet. Bij mij om de hoek zit een AH XL. Je kunt daar met een scanner zelf je boodschappen scannen en afrekenen. Geheel automatisch. Ik raad het iedereen aan, omdat je via de handscanner exact ziet hoe hoog je rekening wordt.
Verder. Ik kan niet op vakantie, maar wel studeren. Ik kan lezen, en mensen opzoeken. Ik kan dansen in mijn keuken, bij de ghettoblaster. Er zijn zoveel leuke mensen die me onvoorwaardelijk – zonder ‘oordeel’ – steunen, praktische hulp bieden, een arm om me heen slaan, of die iets liefs zeggen: wat een leuk hondje heb je, wat zit je haar leuk, ach wat een mooi jurkje (rommelmarkt), de taart is heerlijk, wat ben je toch een kanjer, je doet het goed, ga je mee naar dat concert, heb je zin in koffie, vertel nog eens een leuk verhaal, zeg eens… maak jij echt alles mee wat in je blog staat…?