de kroketten van perron 8/9

Een paar weken geleden bezocht ik het Spoorwegmuseum in Utrecht. Ik betrad een antiek perron en eenmaal voorbij de slagbomen kwam ik in een wereld van geschiedenis, vergane glorie, en eh… alle moeite om het museum leuk te maken. Met een achtbaantje. En glimmend gepoetste treinen. En een wandeltour met koptelefoon. Ergens buiten was een rangeerterrein. Niet te vergelijken met de woestijngrote rangeerterreinen uit mijn dromen. Als kind was ik een tijdje van plan om molenaar òf machinist te worden. Dus op een dag tikte ik op het raam van de machinist van het boemeltje Gorinchem-Dordrecht. Ik beweerde dat ik een werkstuk maakte over treinen. Zodoende mocht ik de rit naast de machinist uitzitten. Meekijken achter de raampjes, met de zwiepende ruitenwissers. En wat een saai spoor; een enkel baantje richting Gorinchem. Boemel de boemel de boemel. Nooit een boze tegenligger. Een paar jaar later kwamen de dromen, meerdere keren per jaar. Dat ik op het verkeerde spoor liep, in tunnels verdwaalde, op stikdonkere rangeerterreinen vergeefs de uitgang zocht, verstrikt raakte in seinposten, wissels, en ladders, of niet kon instappen. Soms zat ik vast in de vertrekhal. Het waren filmische taferelen, en een van mijn eerste verhalen (’96) beschreef deze nachtmerrie tot in detail. Vreemd genoeg koos ik als studentenbaantje in Rotterdam ook voor het spoor; ik serveerde een tijdlang koffie en kroketten in een restauratie op perron 8/9. De hectiek van passanten, forenzen, dagjesmensen, toeristen, hoeren en pooiers; ik vond het er prima toen. Maar de treindromen verdwenen pas nadat ik een hypnotherapeute bezocht, die mij vroeg naar herhalende dromen. Ze stapte mee in, en verlegde het spoor hier en daar. Zo simpel was het. Na een paar bezoeken begon er ook een en ander in mijn dagelijks leven te ontsporen… Ik verkocht een huis, betrok een oud pand aan de Proveniersstraat, van waaruit ik alle treinen op Rotterdam-Centraal zag arriveren. Regelmatig banjerde ik rond bij de sporen. Na de aanslagen van 11 september 2001 behaalde ik met spoed mijn rijbewijs. Treinen en sporen hadden de gloed verloren. Behalve… de trein naar Heel-ver-weg. Ik zag zulke treinen door Rusland draven, in documentaires of speelfilms, en ik ging er ooit bijna Russisch voor studeren; dan kon ik als correspondente fijn in Siberië aan de slag. En ik zou het thuisfront vertellen over zeldzame beren, zonderlinge presidenten, tragische vermissingen, bietensoep, en het ijskoudste ijs. Tja, wie weet. Vroeg of laat zal ik misschien alsnog mijn koffer pakken en toch vertrekken. Heel-ver-weg.