de jeugd van tegenwoordig

Een paar weken geleden ontving ik een brief van de Gemeente: “Beste mevrouw, Rotterdam is blij met u en andere docenten in voortgezet- en middelbaar beroepsonderwijs. Daarom geven we u een Rotterdampas kado. En u kunt een master volgen bij de universiteit, met een speciale Rotterdamse beurs.”
Wacht.
Ik werk dus twintig jaar in het onderwijs en krijg een Rotterdampas ter waarde van 60,- kado. Twintig jaar bloed, zweet, en tranen. Natuurlijk ben ik blij met elke vorm van waardering. Er komt in het najaar een loonsverhoging via de nieuwe CAO, en dat is misschien de echte waardering voor wat wij docenten eensluidend een ‘behoorlijk zware job’ noemen. Dag in dag uit onderhandelen wij met mondige, Rotterdamse pubers en motiveren hen om de smartphone op te bergen, zodat ze – hopelijk – leerstof tot zich willen nemen. Ik gebruik moderne leermiddelen: een online lesmethode, interactieve werkvormen als Kahoot en Answergarden, artikelen uit de krant, zelfgemaakte quizjes van moeilijke woorden, digitale post van Onze Taal met vreemde woorden. Lever ik hiermee beter opgeleide jongeren af, klaar voor de toekomst?
Misschien ga ik er weleens een mini-serie aan wijden: de jongeren in het MBO. Wat willen ze, waar hangen ze uit, wat bieden wij docenten ze, en wat levert dat MBO-diploma uiteindelijk op?
Ik maak veel super-gemotiveerde studenten mee, die een duidelijk doel voor ogen hebben: door naar het HBO, studeren, trouwen, kinderen krijgen, een goede baan. Soms alles samen, soms een greep uit deze dingen.
Toen ik in 1987 zelf naar Rotterdam kwam voor mijn studie, kon ik niet vermoeden dat ik zo betrokken zou raken bij het grootstedelijke onderwijs. Nu hoor ik mezelf bijna wekelijks tegen studenten zeggen: studeer alsjeblieft zo lang mogelijk door. Niet meteen trouwen! Leer je eigen inkomen verdienen en blijf een vrije meid!
Enfin. Deze vrije meid bestelde de kado gekregen pas. Jaren geleden was het vaste prik: met kleine kinderen maakte ik ’s zomers dezelfde uitstapjes: Plaswijck, Spido, Pannekoekenboot, Blijdorp Zoo, bibliotheekpas met korting – enzovoort. Toen ik deze keer mijn pas ontving, gleed het verleden meewarig voorbij.
Nooit meer met mijn zonen bij de jonge olifanten gluren. Voorbij het plezier van prentenboeken lezen op bed. Weg op zondagmorgen oefenzwemmen tussen rondspringende kleuters. De ene zoon pubert stevig en wil zo min mogelijk weten van mijn bestaan. Stel ik een vraag, dan krijg ik een geluid als ‘muh’ vanaf de bank. Zijn gezicht vastgeplakt aan het iPhone scherm. Dialogen beperken zich tot:
Ma, cornflakes op.
Nou, dan schrijf je het op het bord.
Vergeten.
Dan kan ik het ook niet voor je kopen.
Muh.
De andere zoon werkt hard aan zijn opleiding tot acteur, en zwiert dagelijks elegant de straat uit op zijn scooter. Kijkt iedereen wel? Ook hij wil niet meer naar Plaswijck of de midgetgolf. Soms komt hij thuis op het uur dat ik opsta…
Dus. Beklom ik met een bezoekende vriend de Euromast. Wij hadden loden benen, en ik klampte me vast aan een reling bij de binnendeur. Mooi niet nog hoger met dat liftje. Ech nie! Aan de ene zijde gleden toeristen langs touwen naar beneden: abseilen met een selfie. Aan de andere zijde lag de oude Hef, ingepakt en wel. En kijk, verderop de havens bij zee, en daar Den Haag. Oh, wat is mijn stad mooi. Zo mooi geworden.