de geluksroute

Wat maakt ons gelukkig en hoe blijft het geluk in onze handen? Positief psycholoog Ad Bergsma gaf er les over in Feijenoord. Een netwerk van professionals in onderwijs en de zorg organiseert daar meerdere keren per jaar een top-ontmoeting in de wijk. Om kennis te delen. Om ervaringen uit te wisselen. En omdat we snakken naar oplossingen voor onze vastgelopen studenten, patiënten, wijkbewoners, buren, kinderen… De wijk Feijenooord staat niet echt bekend als een buurtje vol geluk en goud. Vergelijkbaar met de Amsterdamse buurt die nu zo schrijnend mooi in beeld wordt gebracht op NPO1, in de serie Schuldig. Mensen zonder werk, geïsoleerd, vol schulden, veel psychische problemen, nogal kansloos, maar ze maken er het beste van.
Ad Bergsma – door de mevrouw van de microfoon steevast aangesproken met Ab – schreef boeken over geluk en promoveerde op het onderwerp. Vreemde conclusies.
Nederlanders zijn zeer gelukkig. Al jarenlang scoren we waanzinnig hoog op de geluks-ladder. Geluk.
Het hangt kennelijk amper af van externe factoren zoals geld, partner of werk.
Wel van interne factoren als aangeboren vaardigheden en coping mechanisms.
Positieve psychologie kijkt niet zozeer naar iemands problemen, maar naar iemands kansen. Er was een project dat De Geluksroute heette en dat mensen vroeg: waar zou jij je nu op richten wanneer je 500,- kreeg om mee te starten? Iemand die een camera kocht om te gaan fotograferen bleek zich na korte tijd beter te voelen dan degene die koos voor een tv. Verbinding met anderen verdubbelt de vreugde.
Geluk heeft te maken met delen en iets betekenen voor anderen.
Geluk heeft iets te maken met het gevoel zinvol bezig te zijn.
Steun voelen van collega’s.
Autonomie voelen in keuzes.
Vrijheid in regelen van eigen zaken.
En – eigenlijk – zei Ad, komt het soms neer op het ouderwets uitspreken van ‘dankbaarheid’ zoals onze oma’s dat zeiden.
In die zin was die adventskalender van mij niet zo’n dom plan. Anderzijds voel ik me de laatste weken een stom konijn; ik heb weer van alles verknald. Met mijn domme verlangens (alsof mijn wasmand nog niet uitpuilt van die stille stapels). Zoef….. het ontglipte me als Alice’s haas die door de spiegel sprong. Zoef…. als de ballon aan een touwtje die aan de horizon vervaagt. Zoef… er verpulverde iets in mijn handpalm tot een sprakeloos poeder in de letters: d  o  m.
Maar wacht, ik kon immers dankbaar zijn? Met een baan. Een paar toffe collega’s. Plannen voor de kerstdagen. En zo nog wat dingen. Want geluk, dat lukt mij best.