de druppel die de emmer

Een week geleden verliet mijn stem me. Volkomen onverwacht, in een tijdsbestek van twee uur. In ruil kreeg ik er koorts voor terug. Een koorts die me blosjes gaf. Mijn stem vertrok, de stilte keerde weerom, de energie was zoek, de keelpijn bijna hoorbaar. Een ziek lijf wil zich afzonderen, niks meer van de wereld weten, ookal sterven topfotografen in Libië, ookal wordt onze militair met Willemsorde vrijgesproken van drugsgebruik. Afzonderen en slapen. Dat probeerde ik. Ondertussen probeerden schilders, in opdracht van de huisbaas, mijn balkon te veroveren via een hoogwerker. Het hele complex moest eraan geloven. Een likje verf, een kloddertje hier. En een van de schilders probeerde een praatje. Ik had meteen moeten zeggen: ik ben er slecht in. Te laat. Hij hing uit het hoogwerkersbakje en stak met een klassiek gebaar een Marlboro op. Een klassieke kringel rook omlijstte zijn gezicht. ‘Mag ik deze emmer met water vullen. Bij u?’ Welja, waarom niet. ‘En waar is het toilet,’ kwam er achteraan. Ik gaf hem de emmer terug en zei: ‘Dat moet je zelf doen. In de hal.’
Rare zinnen zegt een mens met griep. En rare dingen doet koorts. Opeens voelde ik me omsingeld in mijn huis. Overal doken schilders op. Met lege emmertjes, uitgestoken koffiekopjes, met pakjes Marlboro in een hoogwerker. En met de onmiskenbare geur van verf. Verf, en schuurgeluid, en deuntjes, die ze neuriën. Of de gesprekken die ze voeren. En de druppel pies die ze achterlaten op mijn wc-bril. Een paar dagen later liep ik even met de hond. En bij thuiskomst, toen ik naar de wc ging, zag ik weer zo’n druppel op de bril. Ik dacht: hij is hier weer geweest. Op het balkon klonk zijn deuntje. De tweede laag stond erop, ze waren bijna klaar. De koorts gaf me koude rillingen; in welke kamer was hij nog meer geweest, tijdens mijn loopje met de hond? Welke laden had hij geopend, welke gedachten in mijn huis bedacht? Snel sloot ik de balkondeuren. En ook de ramen.