De afscheidsplechtigheid van Hugo Claus verschilde niet veel van een literaire borrel; veel gewichtig kijkende mensen zaten hopeloos te zijn op rood pluche. De tv toonde een roodgebeitste kist met een roos, waarachter een foto van Claus op leeftijd: nog steeds met schalkse ogen. In vlammende toespraken werd de schrijver gememoreerd en bij de voordracht van acteur en boezemvriend Jan Decleir raakte ik dan eindelijk in verdrietsstemming. Toen hoorde ik dat Claus de dood het liefst zag als een meisje in zwart kanten ondergoed. Ik keek naar de roos en dacht: hij komt nu klaar, in die kist, met dat meisje.
De dood in kanten ondergoed