De brief voor Bram

Zal ik Bram Moszkowicz mijn doeboek over schulden sturen, schreef ik op Facebook. Zou hij er iets aan hebben, nu zijn boedel onder de hamer gaat? Kijk, dat ken ik weer niet, want er viel weinig te halen, afgezien van een slingertje hier of daar.
Maar terwijl ik begon aan de brief voor Bram, ging de bel keihard en langdurig. Ik schrok en dacht: Zwarte Piet, maar dan zonder schmink dit jaar. Want wie de documentaire van Sunny Bergman heeft gezien, begrijpt dat we racistischer zijn dan we durven toegeven. Maar nee, die keiharde bel, dat bleek een vertegenwoordiger.
U bent?
Dickie Dik van Securitas. Hij toonde een pasje. Omdat mijn hond zo tekeer ging, zei ik: kom even binnen, dat praat wat makkelijker.
Had ik niet moeten doen.
Dickie Dik wurmde zich voorbij de volgende drempel, en nam plaats aan tafel. Wij werden vergast op een presentatie van zijn beveiligingsbedrijf Securitas. Ja. Ik had er nooit van gehoord, en dat wekte wrevel, maar hij zou het me allemaal vertellen. En na een half uur zou ik begrijpen waarom het een feest was dat ik was uitverkoren voor het beveiligingsprogramma. Ik zou gratis 24/7 beveiliging krijgen, voor elke denkbare calamiteit. Stelt u zich eens voor.
Liever niet, antwoordde ik. Mijn zoon zat naast me, op mijn verzoek. Krijg je een leuke presentatie te zien, is leerzaam, zei ik.
Dickie Dik stelde vragen. En duwde ons een wereld vol gevaar in. Risico’s. Indekken. Afdekken. Inperken. Calamiteiten hier en daar. Brand. Falend alarm. Gevaarlijke inbrekers. Het zweet zou je uitbreken.
Maar gelukkig… Wij kunnen u 99% veiligheid bieden. En wilt u weten waar die 1% van afhangt?
Nou…
Van uzelf. Die 1% dat is het openstaande raam, terwijl wij u gezegd hadden alles goed te sluiten.
Ook in de zomer?
U begrijpt….
Ja, ik begrijp het. Uiteindelijk ben ik het gevaar, het risico en het alarm. Want als ik niet meewerk aan jullie beveiligingsprogramma, dan ben ik alsnog de klos.
Hij keek vermoeid.
Weet je, zei ik, het punt is: ik voel me helemaal niet onveilig.
Nooit?
Zelden. Mijn hond kan superhard blaffen bij nacht en ontij. En afgezien daarvan. Rampen horen bij een mens. Geloof me, ik weet er meer van dan me lief is.
Maar u wilt toch niet beweren dat u –
Ja, wel; ik wil een doodnormaal mensenleven zonder bodyguard en detectors en poortjes. Ik wil het risico dat het misgaat. Dat ik in brand zal staan, van verlangen of wanhoop – what the hell. Ik wil een leven waarin niet elk risico is dicht gekit. Het risico van pijn, of een gebroken hart. Ja, ook dat, hoewel ik er al één had. Wie weet gaat alles weer mis. Dat hoort erbij, Dickie. Dat maakt het zo mooi, zo onbegrijpelijk. Die brandwonden krijg ik liever niet, maar ja… toch hoop ik nog eens te dansen op een vulkaan, en dan neem ik wel een EHBO-trommeltje mee. Voor de schrammen.
Maar mevrouw…
En nog wat, Meneertje Securitas, met je strikvragen. Nog wat… ik zit in de schuldsanering. Dus die 40 euro per maand voor jullie ‘gratis beveiligingsprogramma’ ga ik never nooit betalen. Niet.
Hij klapte resoluut zijn plaatjesmap dicht. Nee, dan houdt het inderdaad op, knikte hij. Wij doen niets met mensen in de schuldsanering. Een te groot risico. U snapt wel… betalingsachterstanden…
Ik snap het, knul, zei ik. Maar bedankt voor de waakzaamheid en dienstverlening.
Eh ja…. Hij stond op en liep naar de voordeur.
Wiedes keek hem vanaf de bank nog na.
Romeo gaf me een high five en zei: Ongelofelijk, hoe je hem hebt gedist.
Daar waren we even stil van. En toen zette ik me aan mijn brief: Beste Bram, een mens maakt toch wat mee… En nu je net als ik…………………..