de bijenwolk van Johan Friso

Alsmaar denk ik aan prins Johan Friso. De prins die geen prins was, sinds hij zonder toestemming trouwde met ene Mabel. Er kleefden vervelende draadjes aan haar. Eén ervan was haar dramatische hand van kiezen inzake mannen. Spelingen van het lot, jeugdtrauma: haar vader verdronk in een ijswak toen ze negen was. De vermoorde drugsbaron Klaas Bruinsma… slechts een affaire… Maar Friso was een verdomd goede keuze. In koninklijke kringen is geluk redelijk maakbaar. De meeste prinsen en prinsessen komen goed terecht, desnoods met een duwtje in de rug van vader of moeder. Uiteindelijk trouwen ze, vinden hoge managementfuncties, stichten kinderrijke gezinnen, vieren zonnige vakanties en overleven nare ziektes. Want een prins heeft geluk.
Vroeger leek het geluk mij een wolk bijen, die plotsklaps aanzwermt in de zomerzon, en om je heen blijft hangen. Zoemend, indringend, willekeurig: de een kreeg er veel meer van dan de ander. Het geluk kon ook uit de hemel vallen, aan je voeten, als een stortbui in november. Het kwam tot je, en het vertrok even toevallig weer. De laatste tijd denk ik dat geluk een eigenschap is. Een besluit.
Ik heb de sterretjes op mijn ijscoupe aangestoken, en ik laat ze voorgoed sissen en branden, zelfs als iedereen naar huis is. Wellicht is het een te zenuwachtige vrolijkheid – tegen beter weten in – tegen de regels in. Misschien. Het kan me niks schelen, zolang de sterretjes maar blijven knetteren. Dat is mijn ja-woord, aan het leven. Ja, ik wil. Zo dacht ik.
En ik kijk naar de foto die fotograaf Paul Douw gisteren maakte, in het zand van Hoek van Holland, waar we een high tea nuttigden. Hij zei: “Ren maar van dat heuveltje af, met Wiedes.” Meerdere keren sprong ik door het zand, terwijl Pauls camera klikte. En ik dacht weer aan het lichaam van Johan Friso: de niet-responsieve coma waarin hij verblijft na zijn hartstilstand van drie kwartier. Het besluit dat zijn familie de komende tijd moet nemen… Daar ga je dan, met het geluk als ‘eigenschap’. Eén fatale beslissing en het is gedaan met alles. Met de werking van het zenuwstelsel, van de spieren, al die hersenfuncties die zorgden dat hij gedachtenloos een sneeuwpiste kon bedwingen. Dat ik dit heuveltje in een split second kan afstormen. Zo vaak als ik nog wil.