de barjuffrouw

Gisteren was ik in Den Haag. Wakker worden met koffie in een bruin café, in een straatje waar de stoepjes net waren geschrobd. Later die ochtend: banjeren langs luxe etalages vol wapperende zijden jurkjes, winkeltjes als bonbondozen met allerlei lekkers; zeepjes, parfums, sjaaltjes, schoenen van ontwerper Jan Jansen, ouderwetse kijkboeken over verre reizen door onbekende continenten, schatkamers van kennis, woorden, magie, liefde, roof, avonturen, zinkende zeeschepen, en het zilte groen en grijs van duindoorn in Panorama Mesdag, en bij Het Binnenhof de gloeilamp die nog brandt in het torentje van de premier. Alles wil ik op de foto. Maar nu nog niet.
Eerst koffie. Wakker worden. In dit café, in dit piepkleine straatje. Goedemorgen, lentewereld. Er rijden nog net geen koetsen over de keien en de heren laten hun hoge hoeden thuis. Had ik maar geleefd in de tijd van Louis Couperus… Nee, dit is 2012 en de barjuffrouw is een woeste dame met de brede schouders van een vent, met een flinke tattoo op haar arm, en de tekenen rond haar ogen maken me nieuwsgierig naar het verhaal, en de vechtpartijen en het gedoe, en ongetwijfeld de tranen. Ze heeft een schaamteloze pleister op haar neus, en ze zwengelt deze kroeg aan. Koffie. Goedemorgen. Geuren van schoonmaakmiddel in sopemmers, rinkelende kopjes, stoom zwiert omhoog uit het espresso-apparaat, de open deur naar de straat, vroege klanten wandelen binnen, en de muziek gaat aan. Door de speakers galmt het liefdesverdriet van muzikant Kyteman: Sorry. Inmiddels kent de hele wereld het. Ik zag hem in De Wereld Draait Door, en ook eens in het programma ’24 uur’ met Wilfried de Jong. Een speelse, energieke artiest die extreme gevoelens niet schuwde en het hele spectrum van liefde en vriendschappen en creativiteit wilde onderzoeken en beleven. Prachtig. En soms niet. En dan zou je sorry kunnen zeggen.