dans op mijn vulkaan

Het stond op mijn verlanglijstje: een training volgen bij Kaouthar Darmoni, een vrouw die ik bewonder om haar achtergrond en werkzaamheden. Ze is sinds kort CEO van Atria – kennisinstituut voor emancipatie en vrouwengeschiedenis – wel grappig, omdat ze als niet-Nederlandse een heel eigen kijk op Westerse vrouwenkwesties meebrengt. Bijvoorbeeld: er is geen plek waar meisjes zoveel over hun vrouwelijke identiteit leren als de hammam, met jonge en oudere vrouwen onder elkaar, waar ze vrijuit met elkaar zijn. De hammam als een moederschoot die wiegt en draagt. Maar Kaouthar werkt ook aan de UvA (genderstudies) en geeft overal ter wereld lezingen, die vaak uitermate prikkelend zijn. In de Divine9 danslessen combineert ze technieken van oude (buik)dansen en Arabische cultuur met vrouwelijk leiderschap. Op zo’n mooie, sensuele manier die ik hier in het Hollandse zelden zag. Het spreekt me aan hoe ze vrouwen onderling, met elkaar, veiligheid leert voelen, letterlijk: door elkaar aan te raken. Hoe ze vrouwen een masculiene, gewapende taal meegeeft, die tegelijkertijd uitermate speels en uitdagend is. Recht uit mijn hart. Zo is het.
In de weekendtraining leerden we allerlei technieken om te gebruiken bij stress, als troost, of om gewoon te dansen. Het waren twee lange, intense dagen waarna ik dagen bezig was om puzzelstukjes van weleer terug aan elkaar te plakken. Niet te doen – sommige puzzels zijn onoplosbaar; ik leef op vulkanische grond, uitermate vruchtbaar, maar zwijgend en zwart. Ik schrijf het vast nog weleens op – als verhaal – maar tot die tijd: leef ik er in mijn eentje mee, en wee-je-gebeente als je het waagt om in mijn aarde te spitten.
Maar zusters, rivalen, of vriendinnen, wat kan ik deze training aanbevelen. Beluister eens een lezing van Kaouthar op YouTube, of bekijk hier een filmpje van haar werk: