Ik heb Koetsier Herfst van Charlotte Mutsaers nog niet gelezen maar oh help, wat bewonder ik haar essay’s. In Pauw & Witteman vertelde ze over haar nieuwe boek; over de telefoonengel bij de begrafenis. Over de foto van Bin Laden op het nachtkastje bij de minnaar. Over verscheurend medelijden, waardoor je niet verder kunt. Over het wurgend gevoel rond je nek, en dat dit dan je eigen handen zijn. En dat compassie niet te rijmen valt met geilheid. Vervolgens vragen de heren: “Dit alles is dan toch een statement van de schrijfster?” Mutsaers lacht. Hoe graag denken mensen dat jij je fictie bènt.
Charlotte Mutsaers