Shirley Valentine deelde haar gedachten met de keukenmuur. De conversatie met haar man was gestold tot steno-berichten over bustijden en salarisstroken. In de hilarische film vertelde ze verhalen aan haar ‘wall’. Uiteindelijk schuddde een reisje naar een Grieks eiland haar wakker. Shirley transformeerde van fish-n-chips-housewife naar een weelderige dame die zielsgelukkig over de zee uitstaarde. Ik moest eraan denken toen ik een van mijn muurcollages wilde opruimen. Tegen muren heb ik nooit gepraat, maar ik plakte er van alles tegenaan. Zo verzamelde ik mooie prenten van vrouwen, die ik in mijn slaapkamer hing. Nee, niet uit erotische overwegingen… maar om te onthouden hoeveel verschillende vrouwen je in één leven kunt zijn.
Lieve vriendinnen overal, onze kwaliteiten zijn eindeloos, onze creativiteit en vindingrijkheid ongekend. Het zit allemaal opgeslagen in je lijf. Wat let je?
Zoek haar op, laat haar huilen en voed haar. Lieve zielsverwanten die ongelukkig getrouwd, overwerkt, in elkaar geslagen, murw of moedeloos zijn… volg die stem, vloek tegen een muur, begin opnieuw. Begroet je imperfecte schoonheid, je emotionele rijkdom, je diepe sensualiteit… Wie mij vroeger inspireerde, was een vrouw als Kaouthar Darmoni, die hier kwam vanuit haar traditionele Tunesische cultuur. Ze riep haar gewelddadige vader een halt toe, door STOP te schreeuwen. En ze vertrok naar Europa. Ze is universitair docent Gender Studies, en geeft daarnaast buikdanslessen. Met dansen leert ze andere vrouwen STOP zeggen. Grenzen aan te geven. Lijfelijk en waardig te zijn. Te genieten. Wie is jouw inspiratiebron of rolmodel?
Terug naar mijn collages van vrouwen… In die tijd was ik zo aan het overleven, dat ik ook lijstjes ophing van vrienden en vriendinnen… omdat ik het anders vergat.
Wie me dierbaar was. Zonder wie ik een beetje zou kunnen. Zonder wie ik verloren raakte.
Die namen stonden geschreven, als alle beren op de plank in de speelgoedzaak: kies maar, ze hebben nog geen plek, jij gaat ze die geven. Door je te binden, maak je ze uniek en onmisbaar. Als je kiest, en gaat houden van, worden het echte beren. Met een ziel, een verfrommeld oor. En met een doel: voortaan bij jou horen.
Nu ik weet wat de namen zijn, en wie bij mij horen, is het tijd voor de volgende stap. Na negen jaar verlaat ik mijn appartement… En neem ik mijn muur mee?
Die veilige wand van valse, wulpse, kinky, badende, schrijvende, woedende, dromende dames. Hoe meer plaatjes ik plakte, hoe meer de overdrachtelijke muur afbrokkelde. De muur tussen u en mij. Net als bij Shirley Valentine. Naar buiten! Niks STOP maar GO! Op het witte vlak verschenen deuren, ramen, plus een veranda met krakende planken, en bloemen in een volle vaas. Een heerlijke plek om te dansen. In de zon.