brood & spelen

Terwijl ik een broodje kneedde, nee, het deeg voor het brood kneedde, dacht ik aan Balkenende, Bos, en Rouvoet. Rond hun nachtelijke persconferentie sliep ik, nietsvermoedend van welke crisis dan ook. Ik kneedde en kneedde en het deeg veranderde van een plakkerige kwab in een stugge bonk, en daarna in een veerkrachtige, babyzachte ballon; Balkenende, Bos, Rouvoet. De gistbeestjes piepten, goed teken, en de oven snorde al. Zestien uur beraad. Na drie jaar regeren niet eens zo lang; de meeste scheidingen komen trager tot stand. De enige overeenkomst die ik verder met scheidingen zie, is dat betrokken partijen ook nu vooral hun eigen standpunt zeer waardevol vinden. Ik gaf een ferme klap op het babyvel van het deeg.
Er was toch ook nog zoiets als verantwoordelijkheid naar een DSB-verwoest land (iemand Dirk onlangs gezien?), een ABNAMRO-afhankelijk land (waar is Zalm eigenlijk?), een AOW-verontrust land (wat doet Kok tegenwoordig zoal?), een JSF-afwachtend land (staat er ergens niet nog een Fokker in een hangar?). Ik kneedde verder, totdat het brood in wording zich voegde naar de kom en een paar uur mocht rusten; warme plek, lauwe doek. Gewillig rees het de pan uit, zoals het ook een crisis betaamt, gevoed door belletjes, en lucht. Ik juichte om het luchtige resultaat van het rijsproces. Ach. Bak een brood en je vergeet elk drama. Maar. Haal het brood uit de oven en je zit er weer middenin; vergeten zout toe te voegen.