Op de basisschool schreef de juf in mijn rapport: ze is het bloemetje van de klas. Toen ik haar decennia later tegenkwam op een vakantie, herhaalde ze, omdat ik blijkbaar vol ongeloof keek: ‘Echt, je straalde altijd.’ Wat was ik een braaf, goedgelovig, ijverig kind. Dol op leren, blij op school, driftig oefenen op mijn eerste handschrift, ik verschanste me in volwassen boeken en speurde de natuur af naar grasjes en beestjes. Een bijziend meisje, op zoek naar waarachtigheid. Ik werd dusdanig gepest dat het antwoord beter kon luiden: Wake up and get real, babe.
Toch zijn ze er nog, die bloemen. Ik bewaar ze in de rommeldozen van mijn hart; bloemen van brons en glas, van poedersneeuw, chocolade of anijs, van zijde en kristal. Ik moest eraan denken toen ik deze foto tegenkwam, uit zomer 2010. Jack Tummers maakte de foto bij een essay van me, in magazine Vizier. Deze kolossale boom staat op de katholieke begraafplaats achter de Bergse Dorpsstraat, een mooi klein plekje in Hillegersberg. Het is altijd goed toeven onder bomen. Die kun je een geheim wel toevertrouwen. Ze verlaten je niet, vertellen niks door, en vinden het zeer begrijpelijk dat je wilt wortelen, hunkerend naar aarde. Tja. Kom daar maar eens om in een wereld van bliksemsnelle prikkels en grensverleggende kicks. Mijn bedoeninkje werd de afgelopen paar jaar steeds saaier, en juist zoveel rijker en voller. Ik ben een boom en ik ga mezelf ontzettend versieren in december.
Doei weer, fijne feestmaand en tot ergens in januari 2016!
ach, Marinet,
Hoe kan je nu ‘vol ongeloof’ reageren op die beschrijving van jou door de juf indertijd?
Kijk naar de foto van jezelf die rechts boven je bericht staat: hoe kan je je portret anders
omschrijven dan als “stralend”?
Werkelijk, als ik jonger was zou ik je willen (meehelpen) versieren.
Frans