bid

Vorige week, in Portugal, at ik vijgen uit de tuin, perste citroenen van eigen boom, en ik snoof de geur op van eucalyptus. Weer thuis dringt het gewone leven door. Overal die winkels; waarom? En constant het gestommel boven mijn hoofd, omdat ik in een flatgebouw van bordkarton woon. De ergernis giert door mijn lijf. De wind blaast rond het huis, overal kleppert en morrelt iets; de herrie van Rotterdam. Wat verschrikkelijk om terug te zijn. Aan tafel nu, eten!!
Waarom ik eerder zo blij en spiritueel langs de bomen dwarrelde, als herfstblad tussen trommelende kastanjes, zie je hier. Wat bezielt ons moderne mensen met drukke banen? Wij onderzochten het een week met een groep: intensief samenwerken aan opdrachten, monnikenwerk verrichten, dwalen door stilte, mediteren op Oe- en Ah-klanken. Ik kan deze trip iedereen aanbevelen. Veel meer ga ik niet vertellen, want het gaat om zaken die men met het blote oog niet waarneemt. Intimiteit… dat wat je met elkaar begint te delen, omdat het vertrouwd is, in goede handen… intimiteit, dat vraagt tevens om een redelijke dosis overgave: horen, zien… Wat wil ik prijsgeven, en wat blijft geheim. Trouwens… wat valt er te bidden? Gij zult niet geloven, kreeg ik immers in koeienletters mee. Via ouders die hun jurk-zwarte kerk om plausibele redenen ontvluchtten, en zich tijdens de jaren ’60 in een ander peace & love stortten. Ook dat was een reis… maar ons gezin betaalde de rekening. Heel verleidelijk om daarop nu kritiek te leveren. Hoelang blijven jeugdtrauma’s geldig? Wanneer is verdriet verjaard? Wat zullen mijn zonen mij verwijten? Al die vragen… Laat ik maar zwijgen: de ware intimiteit. En ik zal vanavond een paar druppels eucalyptus in mijn verdampertje sprenkelen. Ook best fris.