betaalbare dood

Met het kwakkelende, oude hondje naar de inloop-dierenarts deze keer, want: voordelig consult. Zo’n dokter verschanst zich in een hoekje van de dierenzaak: een kostenbesparend concept. Maar ze houdt spreekuur tussen de hondenbrokken en zalige kluiven, dus daar is het – in de ogen van Wiedes – ook al niet meer pluis. De geachte jongedame-dierenarts staat 20 minuten achter de laptop om gegevens in te voeren. Vervolgens concludeert ze na een lichamelijk onderzoek van twee minuten: “Ja, ik kan een verzoek om euthanasie ondersteunen, want hij lijdt best pijn.”
Tja, wat mag je verwachten voor een paar tientjes (die me bovendien voorgeschoten worden). Nou, bedankt. Ik zal het in overweging nemen.
We bespreken de details, zoals: ik doe dat liever bij mij thuis, hoeveel kost dat extra? Een walgelijke vraag, maar ja, ik haat mezelf toch al.
“Even zien,” en ze pakt de calculator erbij, “hier in de winkel kost het 100 euro en bij u thuis 35 euro extra. Overdag of bijvoorbeeld na het spreekuur: om kwart over vijf.”
Kwart over vijf. Altijd spitsuur. Eten koken, bewasemde ramen, knallende deuren, harde tv, drukte, puber aan tafel met huiswerk en schoolverhalen.
En eh… mag ik hem bij me houden? Of moet ‘ie meteen naar de afvalverwerking?
“Nee mevrouw, dat mag u ook zelf regelen.”
Zo’n gesprek. En het gespreksonderwerp staat achter mij te bibberen met de staart zeer vastbesloten omlaag. Ik weet zeker dat hij alles weet, en ik walg nog meer van mezelf.
De vriend rekent af en we verlaten het hokje, met een antibioticakuur en pijnstillers. Voorlopig niks euthanasie.
Misschien moet ik toch naar de dure dierenarts, die dan tenminste een beetje aardig doet voor dat bedrag. En natuurlijk, ik moet nog een plek vinden, een kuil graven in het bos hier, een heel stil hoekje, waar het voor Wiedes altijd pluis blijft.