Antieke Wii

De hele dag het plingplong van de Nintendo Wii. Mijn zonen speelden zich lamme armen aan computergestuurd tennis, boksen en bowlen. Ik haalde de sjoelbak uit de berging: ‘Kijk, dit is een Wii van voor de oorlog.’ Ik zette het houten blad in de bijenwas en vroeger doemde op; een moeder die vloekend de stenen tot in de gootsteen keilde, een vader die gillend dit zeldzame moment op foto vastlegde, zodat we later, via foto-albums, zouden denken dat we gelukkig waren. ‘Let op,’ zei ik, ‘ik doe het voor.’ En ik joeg de sjoelstenen over de baan. De ellende is: ik wil winnen. Dus de laatste schijven liet ik knallen, in de hoop op extra punten.
Mijn zonen hielden hun handen tegen de oren: ‘Dat lawaai,’ riepen ze, ‘weet je zeker dat dat zo hoort?’
‘Puh,’ zei ik, ‘en de Wii dan… die de hele dag tettert Nice throw!’ En ik zeilde de laatste steen triomfantelijk over de berg schijven. Tot in de vensterbank. Nice throw.