Alleen met de goden

Vanavond wordt in België de Gouden Uil uitgereikt, onder de nieuwe naam Fintro Literatuurprijs. Saillant detail: er zijn alleen Nederlandse auteurs genomineerd. Onder hen niet Alex Boogers die met Alleen met de goden wel genomineerd was voor de Libris literatuurprijs – maar Connie Palmen won de pot. Spijtig noemde Boogers dat tijdens een lezing die ik bijwoonde; spijtig, omdat er voor jong, onbekend talent zoveel te winnen valt in het literaire landschap. Boogers werd hierover een paar weken geleden in Dordrecht geïnterviewd – tenenkrommende vragen met een hoog schoolkrant-niveau. We zaten in de boekwinkel en luisterden gelaten: in hoeverre was die vriendin uit het verhaal niet gewoon zijn echte vriendin, en was dat ook zo’n lekker ding?
Uiteindelijk, ver na de pauze, hield ik het niet meer uit, en stelde zelf een vraag. Dat had ik al eerder gedaan: in de parkeergarage achter de markt, waar ik die avond pal naast de witte BMW van Boogers mijn gebutste mini plaatste. Ik liep op hem af, hij pakte net zijn spullen uit de kofferbak, en ik vroeg: ‘Kunnen we samen oplopen, want ik heb geen idee waar de boekhandel is.’
‘Maar natuurlijk,’ zei hij. En al slenterend door het oude Dordrecht, raakten we in gesprek over literaire prijzen. En waar de lezers uithangen tegenwoordig. Want volgens Alex Boogers zijn ze er. En ze willen nog steeds graag lezen. Maar ‘ik moet ze één voor één veroveren.’ Dus hij voelde zich wel even goed ziek toen bleek dat Connie Palmen gewonnen had. Een keuze voor de bekende elite, vond Boogers, voor de hand liggend.
De app op zijn smartphone wees de weg door een smal steegje. Daarna moesten we rechtsaf, en opeens stonden we voor de etalage van de boekhandel.
En dat boek van hem Alleen met de goden. Dat was al verkozen door de boekverkopers tot beste boek van 2015. Ik snap waarom. Sinds lang werd ik meegesleurd in een verhaal. Een verhaal van een jongen uit een Vlaardingse volksbuurt, aan zijn lot overgelaten door tamelijk gewelddadige ouders. En hoe dat zou kunnen ontsporen… maar met een beetje geluk en verstand en het ontmoeten van de juiste mensen… komt het een beetje goed. Een beetje…
‘Verkoopt zoiets nou nog een beetje, kun je ervan leven?’ vroeg de interviewer blazerig. Platter kun je het niet krijgen. Een zucht van ergernis ging door het publiek. Niets werden wij wijzer over thematiek, drijfveren, eigen verlangens, zijn andere boeken – nee, we moesten vooral horen wat het schuift.
In de rij bij het signeren verontschuldigden wij – publiek – ons. Alex Boogers haalde zijn schouders op: ‘Tja, ik ben het gewend, ik leg me er maar bij neer, zulke vragen.’ Vervolgens keek hij me nieuwsgierig aan. ‘Zeg… weet je wel hoe je terugkomt, bij die parkeergarage?’
Zeker wist ik dat. Met een goed verhaal onder mijn arm.