Alex Roeka: dichter bij het donker

De allereerste blog – bijna tien jaar geleden – schreef ik over dichter en muzikant Alex Roeka. In december 2006 zag ik hem, met mijn zoon van 12 toen, in het Oude Luxor. De zaal was merendeels leeg, omdat Feyenoord speelde. Roeka deed gewoon zijn poëtische ding, met gitaar, piano en accordeon. En in die halflege zaal stroomden onze harten vol. Ik had al cd’s van hem, en vooral Wildernis was dierbaar, omdat die het plattelandsleven rauw en intens bezong; liederlijke kermisgangers, mislukte carrières, versteende relaties, zwervende rothonden; het raakte me diep en hard. Ik moest het vertellen. En zo begon dit blog.
Misschien begon toen ook mijn eigen zwervend bestaan. Want sinds dat concert verloor ik partner, huis, mijn succesvolle tekstbureau èn familie – sommige van deze zaken op eigen verzoek, andere door een donker lot. In ieder geval bood Roeka’s muziek regelmatig troost en inspiratie, zozeer dat ik zijn cd Wildernis altijd in mijn autoradio had zitten, maar die werd op een slechte nacht gekraakt. Dus ik zoek nog steeds naar Wildernis.
En nu is het tien jaar, honderden blogs (en vier boeken) later. Gisteren bezocht ik Alex Roeka opnieuw, bij het bijna-laatste optreden uit zijn tournee Voort!. Wederom een halfvol zaaltje: Roeka heeft een intieme schare fans die hem al jaren volgt. Wonderlijke man. Hij staat zwetend, verlegen, onhandig achter de microfoon, waarin hij fluistert en kreunt en jengelt. Prachtige nummers. Veel dingen in zijn leven liepen spaak en hij bezingt het. Wat een verademing om iemand te horen grommen; “… hoe donkerder ik schrijf, hoe dichter ik bij mijn waarheid kom.” Al dat gejubel ook van ons, over geluk en harmonie; ik geloof er geen reet van. En ik word nogal eens beticht van negativiteit in blogs… maar dit is hoe het leven ons aantikt; we komen allemaal uit het allerdonkerste diepe; woest, vertwijfeld, zoekend, en onaangepast – en wat levert dat een schoonheid. Dus, Alex, ga voort!