Alstublieft, het vierde openbaar verslag van de Rechtbank Rotterdam. Elk half jaar evalueert de bewindvoerder naar de rechter-commissaris over mijn toestand. Het is een verslag van getallen en data. Er is altijd een aanpassing van het VTLB: het vrij te laten bedrag. Ook nu mag ik maandelijks 27 euro meer behouden, ter compensatie.
Maar het beste nieuws is: ik ben op de helft. We begonnen met een aftelkaart van 36 maanden – zie hiernaast – en inmiddels zijn het er nog slechts 18. Petje af.
Nog 18 maanden onder deze stolp, en daarna ga ik verder met een schone lei. Goh, wat is er veel gebeurd. Wat ben ik blij met de gebeurtenissen die ik ontketende toen ik besloot mezelf hier te kijk te zetten.
Wat kon er immers misgaan, nu mijn naam in allerlei registers stond, als Wettelijke Saniet? Er was een bodem in mijn bestaan bereikt, ik stond er behoorlijk alleen voor, en ik dacht: dan ga ik nu ook he-le-maal zelf de grenzen uitdokteren, en aangeven. Er is in het verleden zoveel mee misgegaan. Wat is er niet verzaakt, verzuimd, verwaarloosd – hoe je het noemen wilt. Maar dit is mijn kans, om een nieuwe kaart te tekenen. En bovenal: een eigen geweten te vormen, zoals mij past en toebehoort.
Daarom moest ik een aantal dingen radicaal anders aanpakken dan me ooit ingeprent was. Want precies die dingen leken het probleem te voeden.
Waarschijnlijk is dat mijn belangrijkste advies aan anderen in de schuldsanering: bekijk de wetten en geboden die je meekreeg, waardoor je nu mogelijk vastzit. Leg ze terzijde, draai dingen om, hoe eigenaardig ook. Wat heb je immers te verliezen… erger dan nu kan het niet meer worden?
Voor mij was het allereerst: de wet van het fraaie imago. Je zult nooit openlijk spreken over geldproblemen en je zult succes uitstralen. Nou, met zweet in mijn handen heb ik geblogd… soms rende ik met rood hoofd weg van de pc als ik op ENTER drukte, zo bang was ik voor het hoongelach.
De tweede stap was om de situatie anders te benoemen: niks armoede, nee, ik ga erin als een tijd van rijkdom – in elke betekenis van het woord. Rijk in de schuldsanering… Ik keek in mijn kastjes en dacht: wat kom ik feitelijk op dit moment tekort? Wat heb ik momenteel nodig? Er is zoveel overvloed… Ik heb deze gedachte het universum ingeslingerd, en ik begon me thuis prima te vermaken, met de dingen die voorhanden waren. En mensen zijn massaal gaan reageren op deze gedachte.
En de derde stap: dat ik soms letterlijk hulp ging vragen, tegen mijn principe van onafhankelijkheid in. Hier, daar. Contact leggen, mezelf uitspreken over hoe het ermee stond (klote). Het blijft een wonder dat mensen dat beantwoorden. Dat jullie ‘meelopen’ en nabij blijven. Met een verrassing, een lieve lunch, een theaterbezoek, een museumkaartje, een zoen of een ansicht.
Nou, vooruit, de vierde dan: af en toe lekker heel erg sentimenteel doen. Levert geen literatuur op, maar dat stadium was ik ook al voorbij. Dus bij deze.
collega en verre kennis, naamgenoot en nog zoveel anderen! Zonder jullie zat ik nu onder een steen. Moest ik aarde en pissenbedden eten. Voor straf, omdat ik zo’n trutje ben geweest. Die onhandig was. En slecht voor zichzelf zorgde. En dingen niet doorhad. Dus. Duizendmaal bedankt voor jullie belangstelling, steun, kadootjes, compassie, troost en hartverwarmende reacties.
Echt niet normaal! Wel blijven reageren en doen, hoor! Nog minstens 18 maanden! En dan is het feest! Joepie!
Hoera op de helft! Ik kan alleen maar zeggen dat je niet alleen het beste voor jezelf, maar ook voor anderen, ervan maakt. Heel bijzonder!
Mooi zeg, Marinet! Geweldig hoe je uit de slachtofferrol bent gestapt en juist sterker bent geworden. Zo kom je in ieder geval over!
Lieve Marinet! Ik ben er trots op om jou als vriendin te hebben
“Het zorgt dat een vrouw blijft zoeken. En als ze de cultuur niet kan vinden die haar stimuleert, besluit ze meestal deze zelf te creëren. En dat is goed, want als zij die vormt, zullen er op een dag op raadselachtige wijze anderen arriveren die lang gezocht hebben en enthousiast uitroepen dat dit precies is waar ze altijd naar op zoek zijn geweest.” Clarissa Pinkola Estes over verbanning van de vrouw uit haar natuurlijke omgeving en ware natuur in het boek De Ontembare Vrouw.
— ik vind deze zelf een heel inspirerende, en hopelijk kan het jou aanmoedigen om verder te gaan op de weg die jij zelf gekozen hebt en die bij je past!!! ben blij je ontdekt te hebben!! —
Hallo Marinet, Dank je wel voor dit speciale moment, deze buutplek, een terugblik, even een pas op de plaats. De regelmaat waarmee jij van je laat horen, open, want de schaamte voorbij, je laat me zien dat het kán. Als je maar durft en er voor kiest. En hoe moeilijk dat was en wellicht nog wel eens is. Ik ken je niet, ik leerde je kennen door je boeken jaren terug en die raakten me diep. Ik vind het zo knap hoe jij in staat bent om met wat je overkwam te spelen, er een draai aan te geven, het om te draaien zoals je hier beschrijft. Maar vooral dat je in staat bent het te zien! Ik ben nu aan het fotograferen. Het maken van foto’s leert mij anders te kijken en te zien wat er altijd al was! Zo ontdek ik weer hoe blind we zijn voor het mooie en verrassende dat ons omringd. Klein dagelijks geluk! Bedankt voor het delen en voor het hernieuwde inzicht dat rijkdom in heel andere dingen zit dan in geld.
En dan nog dit:
’17 augustus
Alles is een levende fluit
Het lijden maakt een instrument van ons allemaal, zodat, wanneer we compleet onbedekt zijn, de ongeziene levenskracht door ons eenvoudige leven gezien kan worden.
Soms krijgen we niet wat we willen. Dat kan een teleurstelling zijn en pijnlijk, maar het is alleen verschrikkelijk als we daar stoppen. De wereld loopt over van mogelijkheden, …’- In: Mark Nepo, Leef – 365 reflecties voor een mindful leven