afscheid volgens Bob Dylan

In de auto luister ik meestal naar een oude cd van Bob Dylan. Blood on the tracks. Vriend P. die hier deze week at, zei eens : “Die cd gaat louter over afscheid, Marinet.”
Nou, ik hou wel van een portie afscheid, now and then. De cd gaat over Dylan’s echtscheiding in de jaren ’70. De ene na de andere song vertelt een tragische film, waarbij ik de settings proef, alsof ik er doorheen banjer. De regen, de heuvels. Een oud landschap. Iets als Wales bijvoorbeeld. Regengroen en wolvengrijs. Tangled up in blue… En dan dat intrieste Simple twist of fate. Over zijn innerlijke leegte, die ze maar niet begrijpt.
“De cd gaat over afscheid, Marinet.”
“Oké.”
In de afgelopen zes jaar aten we regelmatig samen. Hij hielp met klusjes. Bezorgde me vele cd’s. We bezochten de Kunsthal. Gingen een enkele keer naar theater. Ooit spraken we af in een café maar de herrie was niet bevorderlijk voor ons gesprek. Ik schijn te excelleren onder-vier-ogen.Volgens P. behelst vriendschap, maar ook liefde, wat je voor elkaar over hebt, voor elkaar wilt doen. Ik vind dat liefde ook gaat over: wat je met elkaar denkt en voelt. Uitwisseling. En hoever in de ruimte durf je te denken of voelen?
Echter. Het contact met P. is gedefinieerd en afscheid nemen speelt geen rol. We bespreken de ontwikkeling van onze kinderen. Onze nieuwe werkplekken. De opkomst van Facebook. We doen fotoshoots of bedenken een filmpje. Deze week bespraken we de stand van zaken, in het leven. We hebben beide iemand ontmoet, uit talloos veel miljoenen. Tja, zo gaat dat. Deze lente klinkt het anders. Daarom misschien was het hoog tijd om op de vriendschap te proosten. Wie weet wat het volgende afscheid is… Bij afscheid denken mensen ongetwijfeld aan doodgaan. Ik ben er niet bang voor. De dood is welkom – ja, het zou te jong zijn, op mijn leeftijd. Maar door bepaalde ervaringen heb ik helemaal vrede met hoe dingen lopen – en ik calculeer het risico van de dood daarin mee. En afscheid doet pijn, maar pijn brengt ons juist dichter naar binnen, naar die kern vol zon en levensbelletjes. Dus ja, weggaan, missen, heimwee, tranen – ik lust ze als rijpe kersen. Het betekent dat we het goed hebben, dat het duren kan, dat er meer is, in die ruimte, als, als… –