In mijn herinnering is 11-9-’01 een dag van ontheemding, verdwalen, en van het besef dat alles nu anders zou worden. Alles ging mis die dag. Ik verdwaalde in mijn stad, omdat ik een meubelzaak op een industrieterrein niet kon vinden. Ik cancelde dat interview en fietste de hele dag rond, met mijn ogen naar de hemel, terwijl er nog niets gebeurd was. Later bekeek ik de weerzinwekkende schoonheid van de terreuraanslag op de Twin Towers in een computerzaak, voor een ander interview, en ik wilde naar huis. Er was ook iets met huid. Ik fietste lichtelijk in paniek naar de kinderopvang, naar mijn peuter, en alles wat ik wou op dat moment, was: huid aan huid, wang tegen wang. Nu nog trouwens, maar om andere redenen.
11 september